Wednesday, October 14, 2015

मी आणि तु ....(भाग ६)

"विक्या! बरं आहे का? येणारेस का आज कॉलेजला?" , रोह्याने मला विचारलं.
"हो. पण थोडं उशिरा येईन. तुम्ही व्हा पुढं."
"ए नळकांड्या! आजुन सांगितला नाईस मला. काय झालेलं तुला नेमकं? एकदम असा आजारी कसा पडलास? खरं सांग काय लपवालायस आमच्या पासनं??" आज्याने दम देत मला विचारलं.
"अरे खरच काही नाही. आता मी ठिक आहे. तुम्ही व्हा पुढं, मी आलोच आवरून."

रोह्या अन आज्या जाताच मी दार लावून घेतलं आणि आमच्या रुमच्या आरश्यासमोर जाऊन उभा राहिलो. स्वतःकडं एकदा निट बघितलं आणि विचार करू लागलो की, " या अशा माझ्यासारख्या काडीपैलवानावर प्रेम करण्यासारखं काय दिसलं असेल मुग्धाला? ती seriously बोलली असेल की माझी चेष्टा करत असेल? चेष्टा करत असेल तर ठिके पण जर खरच ती serious असेल तर? तर मी काय करू? रोह्या - आज्याला सांगू? की स्वतःच handle करू? "

कसतरी धाडस करून मी कॉलेजला निघालो. आज मुद्दामुन उशिरा पोहोचलो. Lecture सुरू होतं. खिडकीतुन आत नजर टाकली तशी मुग्धा दिसली. ती थेट माझ्याकडेच बघत होती. जशी आमची नजरा नजर झाली तशी ती सुरेख हसली. का कोणास ठाऊक पण याआधी मी तिच्या हसण्यावर कधीच एवढं लक्ष दिलं नव्हतं. खरच किती सुंदर आहे तिचं हसण याची आज जाणिव झाली. पण लगेच स्वतःला सावरलं. तिला दुर्लक्ष करून खिडकितूनच बसायची जागा शोधली अन गुपचुप वर्गात जाऊन बसलो. Teacher नी एक नजर टाकली अन त्यांनी शिकवण सुरू ठेवलं. मला वर्गात येऊन २ मिनिटं होतात न होतात तोच मागून मला एक चिठ्ठी मिळाली. मी ती उघडून बघितली,

"कसा आहेस? बरं वाटतयं का आता? औषध-गोळ्या सुरू आहेत ना?"
अक्षरांवरून मी ओळखलं की ती चिठ्ठी मुग्धाने पाठवली होती. ती साधारण ८ बेंच माग बसली होती आणि तिथुन ती चिठ्ठी माझ्यापर्यंत "पास" होत आली होती. माझ्यापर्यंत येताना कोणी कोणी वाचली असेल अन ते लोक काय काय अर्थ काढतिल या विचारानेच पोटात गोळा आला. मी ती चिठ्ठी तशीच खिशात ठेऊन दिली. तोच परत ५ मिनिटात खांद्यावर तिचकी पडली अन आणि एक चिठ्ठी मिळाली,
"काय झालं? At least माणसाने उत्तर तरी द्यावं."

मी रागाने मागं मुग्धाकडे बघितलं. मी चिडलेलो आहे हे तीच्या लक्षात येताच तिने कान पकडले अन sorry म्हणाली. त्यानंतर मात्र परत तास संपेपर्यंत काही चिठ्ठी आली नाही पण का कोणासठाऊक माझं मन उगाचच तेवढावेळ तिच्या चिठ्ठीची वाट बघत होतं. असं वाटत होतं की आत्ता खांद्यावर टिचकी पडेल अन मुग्धाची चिठ्ठी मिळेल. पण तस झालं नाही. Lecture संपलं अन lunch break झाला.

मी बॅग आवरतो-न-आवरतो तेवढ्यात मुग्धा माझ्यासमोर आली. परत एकदा माझ्याकडं बघुन सुंदर हसली. मी पुन्हा दुर्लक्ष केलं अन माझी बॅग घेऊन दुसर्‍या बाजूने निघून गेलो. तसा मी चिडलो नव्हतो पण तिच्याशी कसं बोलू हेच कळत नव्हतं. मी कोणाशिही न बोलता एकटाच कॅंटिनकडे निघून गेलो. रोह्या आणि आज्या मुग्धासोबत गप्पा मारत येताना मी पाहिलं. रोह्या आणि आज्या काहितरी बोलत होते पण मुग्धा एक टक माझ्याकडेच बघत होती. मी पुन्हा दुर्लक्ष केलं आणि आजूबाजूला बघत बसलो. तिघेही माझ्या टेबल जवळ आले. रोह्या माझ्या शेजारी बसला, आज्या बरोबर रोह्याच्या समोर बसला आणि मुग्धा माझ्या समोर.

"अरे विकी मी तुला कधीपासून विचारतिये, कसा आहेस? बरं आहे का?", मुग्धाने समोर बसताक्षणी विचारलं.
"हो.", मी तुटकच उत्तर दिलं.
"काय झालेल? डॉक्टरनी काही सांगितलं का?", मुग्धाने मिश्किलपणे हसत मला विचारलं.
"हा काय जातोय डॉक्टरकडं? तंगड्या वर करून पडलेला नुस्ता. सांगुन दमलो. तुच सांग. बघु तुझं तर ऐकतोय काय.", आज्या म्हणाला.
"विकी, आजच्या आज डॉक्टरकडे जारे. आणि सगळ सांग त्यांना. काय झालं, काय होतय, वगैरे वगैरे. ते तुला बरोबर सांगतिल तुला नेमक काय झालय ते.", पुन्हा एकदा मुग्धा मिश्किलपणे हसत बोलली.

मी दुर्लक्ष करत "ठीक आहे" म्हणून विषय बदलला. जेवण करत करत सकाळी चुकलेल्या lecture ची माहिती रोह्याकडून घेतली. जेवण झाल्यावर पुन्हा classroom कडे जाताना रोह्या आणि आज्या पुढे निघाले आणि मी अन मुग्धा मागे राहिलो. मिळालेल्या संधिचा फायदा घेत मुग्धा माझ्याजवळ आली आणि म्हणाली,

"मला माहितिये तुला काय झालय."
"काय?" मी विचारलं.
"तुला ’लवेरिय’ झालाय." एवढ म्हणून तीने हसत हसत तेथुन पळ काढला.

का कोणासठाऊक पण नकळत माझ्याही ओठांवर हसू होतं. घडलेला प्रसंग सतत डोळ्यासमोर येत होता. किती सहजतेने मुग्धाने माझ्याबद्दलच्या स्वतःच्या भावना मला बोलून दाखवल्या याच खरच कौतुक वाटत होतं. या प्रकारावरून एक गोष्ट तरी स्पष्ट झाली की ती serious  आहे.

असेच दोन-चार दिवस निघुन गेले. मी घडलेल्या आणि घडत असलेल्या प्रकारावर पुर्ण विचार करून माझा निर्णय मनाशी ठरवून टाकला. मला एकट्याला गाठून मुग्धा परत माझ्या समोर आली.
"मग?" तिने प्रश्न केला.
"मग? काय मग?" मीही थोडा घाबरूनच होतो.
"अरे मंदा! काय ठरवलस?" तीने तिच्या नेहमीच्या style मधे कपाळाला शंभर आठ्या देऊन विचारलं.
"कशाच?" मीही आता थोडा भाव खात होतो.
"उगाच भाव खाऊ नकोस. नीट उत्तर दे. तुझा काय reply आहे?", आता ती थोडी चिडली होती.
"कशाचा reply? मला काही कळत नाहिये तु नेमकं काय बोलतियेस?" मी मुद्दामुन काही कळत नसल्याचा आव आणत होतो.
"ठिक आहे. तुला मी आवडत नाही असं मी समजते. And yes. Sorry for that day. मी माझ्या मनात जे होतं ते बोलून गेले. मला तु आवडतोस आणि तुला मी कितीही आवडत नसले तरी तु मला कायम आवडणार. I will love you till I die".

ती धडाधड बोलतच सुटली. आजूबाजूचे लोक ऐकतील वगैरेची तिला अजिबात चिंता नव्हती. मलाही समजत नव्हते की मी हसू, की तिला शांत करू की अजून "innocent" असल्याचा आव आणू. सगळ बोलून झाल्यावर उत्तराच्या अपेक्षेने ती माझ्याकडे बघत होती. मी "innocent" असल्याचाच आव आणून तिच्याकडे बघत उभारलो.

"अरे मंदा बोल. हो किंवा नाही. सरळ सांग!" थोड्या वरच्या आवाजातच ती बोलली.
"अगं पण कशाबद्दल हो कि नाही? ते तरी सांग" मी पुन्हा तिची कळ काढली.
"हेच की मी तुला आवडते की नाही. Tell me, Do you love me or not? Yes or no. लवकर सांग."
मी दीर्घ श्वास घेतला, तिच्या डोळ्यात डोळे मिळवले, एक छोटसं smile दिलं आणि माझं उत्तर दिल,

"हो. Yes! I love you too!"

माझे हे शब्द ऐकताच तिच्या डोळ्यात पाणी आलं. आजूबाजूची कसलिही चिंता नकरता तिने मला गच्च मिठी मारली. अचानक घडलेल्या या अनपेक्षित प्रतिक्रियेने मी थोडा बिथरलो पण तिला झालेला आनंद मला इतर गोष्टींपेक्षा जास्त महत्वाचा होता.

======================================================================================

मी आणि तु कथेचा हा भाग कसा वाटला हे मला नक्की कळवा.
तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,
-अद्वैत कुलकर्णी

Ratings and Recommendations by outbrain

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...