Wednesday, October 14, 2015

मी आणि तु ....(भाग ६)

"विक्या! बरं आहे का? येणारेस का आज कॉलेजला?" , रोह्याने मला विचारलं.
"हो. पण थोडं उशिरा येईन. तुम्ही व्हा पुढं."
"ए नळकांड्या! आजुन सांगितला नाईस मला. काय झालेलं तुला नेमकं? एकदम असा आजारी कसा पडलास? खरं सांग काय लपवालायस आमच्या पासनं??" आज्याने दम देत मला विचारलं.
"अरे खरच काही नाही. आता मी ठिक आहे. तुम्ही व्हा पुढं, मी आलोच आवरून."

रोह्या अन आज्या जाताच मी दार लावून घेतलं आणि आमच्या रुमच्या आरश्यासमोर जाऊन उभा राहिलो. स्वतःकडं एकदा निट बघितलं आणि विचार करू लागलो की, " या अशा माझ्यासारख्या काडीपैलवानावर प्रेम करण्यासारखं काय दिसलं असेल मुग्धाला? ती seriously बोलली असेल की माझी चेष्टा करत असेल? चेष्टा करत असेल तर ठिके पण जर खरच ती serious असेल तर? तर मी काय करू? रोह्या - आज्याला सांगू? की स्वतःच handle करू? "

कसतरी धाडस करून मी कॉलेजला निघालो. आज मुद्दामुन उशिरा पोहोचलो. Lecture सुरू होतं. खिडकीतुन आत नजर टाकली तशी मुग्धा दिसली. ती थेट माझ्याकडेच बघत होती. जशी आमची नजरा नजर झाली तशी ती सुरेख हसली. का कोणास ठाऊक पण याआधी मी तिच्या हसण्यावर कधीच एवढं लक्ष दिलं नव्हतं. खरच किती सुंदर आहे तिचं हसण याची आज जाणिव झाली. पण लगेच स्वतःला सावरलं. तिला दुर्लक्ष करून खिडकितूनच बसायची जागा शोधली अन गुपचुप वर्गात जाऊन बसलो. Teacher नी एक नजर टाकली अन त्यांनी शिकवण सुरू ठेवलं. मला वर्गात येऊन २ मिनिटं होतात न होतात तोच मागून मला एक चिठ्ठी मिळाली. मी ती उघडून बघितली,

"कसा आहेस? बरं वाटतयं का आता? औषध-गोळ्या सुरू आहेत ना?"
अक्षरांवरून मी ओळखलं की ती चिठ्ठी मुग्धाने पाठवली होती. ती साधारण ८ बेंच माग बसली होती आणि तिथुन ती चिठ्ठी माझ्यापर्यंत "पास" होत आली होती. माझ्यापर्यंत येताना कोणी कोणी वाचली असेल अन ते लोक काय काय अर्थ काढतिल या विचारानेच पोटात गोळा आला. मी ती चिठ्ठी तशीच खिशात ठेऊन दिली. तोच परत ५ मिनिटात खांद्यावर तिचकी पडली अन आणि एक चिठ्ठी मिळाली,
"काय झालं? At least माणसाने उत्तर तरी द्यावं."

मी रागाने मागं मुग्धाकडे बघितलं. मी चिडलेलो आहे हे तीच्या लक्षात येताच तिने कान पकडले अन sorry म्हणाली. त्यानंतर मात्र परत तास संपेपर्यंत काही चिठ्ठी आली नाही पण का कोणासठाऊक माझं मन उगाचच तेवढावेळ तिच्या चिठ्ठीची वाट बघत होतं. असं वाटत होतं की आत्ता खांद्यावर टिचकी पडेल अन मुग्धाची चिठ्ठी मिळेल. पण तस झालं नाही. Lecture संपलं अन lunch break झाला.

मी बॅग आवरतो-न-आवरतो तेवढ्यात मुग्धा माझ्यासमोर आली. परत एकदा माझ्याकडं बघुन सुंदर हसली. मी पुन्हा दुर्लक्ष केलं अन माझी बॅग घेऊन दुसर्‍या बाजूने निघून गेलो. तसा मी चिडलो नव्हतो पण तिच्याशी कसं बोलू हेच कळत नव्हतं. मी कोणाशिही न बोलता एकटाच कॅंटिनकडे निघून गेलो. रोह्या आणि आज्या मुग्धासोबत गप्पा मारत येताना मी पाहिलं. रोह्या आणि आज्या काहितरी बोलत होते पण मुग्धा एक टक माझ्याकडेच बघत होती. मी पुन्हा दुर्लक्ष केलं आणि आजूबाजूला बघत बसलो. तिघेही माझ्या टेबल जवळ आले. रोह्या माझ्या शेजारी बसला, आज्या बरोबर रोह्याच्या समोर बसला आणि मुग्धा माझ्या समोर.

"अरे विकी मी तुला कधीपासून विचारतिये, कसा आहेस? बरं आहे का?", मुग्धाने समोर बसताक्षणी विचारलं.
"हो.", मी तुटकच उत्तर दिलं.
"काय झालेल? डॉक्टरनी काही सांगितलं का?", मुग्धाने मिश्किलपणे हसत मला विचारलं.
"हा काय जातोय डॉक्टरकडं? तंगड्या वर करून पडलेला नुस्ता. सांगुन दमलो. तुच सांग. बघु तुझं तर ऐकतोय काय.", आज्या म्हणाला.
"विकी, आजच्या आज डॉक्टरकडे जारे. आणि सगळ सांग त्यांना. काय झालं, काय होतय, वगैरे वगैरे. ते तुला बरोबर सांगतिल तुला नेमक काय झालय ते.", पुन्हा एकदा मुग्धा मिश्किलपणे हसत बोलली.

मी दुर्लक्ष करत "ठीक आहे" म्हणून विषय बदलला. जेवण करत करत सकाळी चुकलेल्या lecture ची माहिती रोह्याकडून घेतली. जेवण झाल्यावर पुन्हा classroom कडे जाताना रोह्या आणि आज्या पुढे निघाले आणि मी अन मुग्धा मागे राहिलो. मिळालेल्या संधिचा फायदा घेत मुग्धा माझ्याजवळ आली आणि म्हणाली,

"मला माहितिये तुला काय झालय."
"काय?" मी विचारलं.
"तुला ’लवेरिय’ झालाय." एवढ म्हणून तीने हसत हसत तेथुन पळ काढला.

का कोणासठाऊक पण नकळत माझ्याही ओठांवर हसू होतं. घडलेला प्रसंग सतत डोळ्यासमोर येत होता. किती सहजतेने मुग्धाने माझ्याबद्दलच्या स्वतःच्या भावना मला बोलून दाखवल्या याच खरच कौतुक वाटत होतं. या प्रकारावरून एक गोष्ट तरी स्पष्ट झाली की ती serious  आहे.

असेच दोन-चार दिवस निघुन गेले. मी घडलेल्या आणि घडत असलेल्या प्रकारावर पुर्ण विचार करून माझा निर्णय मनाशी ठरवून टाकला. मला एकट्याला गाठून मुग्धा परत माझ्या समोर आली.
"मग?" तिने प्रश्न केला.
"मग? काय मग?" मीही थोडा घाबरूनच होतो.
"अरे मंदा! काय ठरवलस?" तीने तिच्या नेहमीच्या style मधे कपाळाला शंभर आठ्या देऊन विचारलं.
"कशाच?" मीही आता थोडा भाव खात होतो.
"उगाच भाव खाऊ नकोस. नीट उत्तर दे. तुझा काय reply आहे?", आता ती थोडी चिडली होती.
"कशाचा reply? मला काही कळत नाहिये तु नेमकं काय बोलतियेस?" मी मुद्दामुन काही कळत नसल्याचा आव आणत होतो.
"ठिक आहे. तुला मी आवडत नाही असं मी समजते. And yes. Sorry for that day. मी माझ्या मनात जे होतं ते बोलून गेले. मला तु आवडतोस आणि तुला मी कितीही आवडत नसले तरी तु मला कायम आवडणार. I will love you till I die".

ती धडाधड बोलतच सुटली. आजूबाजूचे लोक ऐकतील वगैरेची तिला अजिबात चिंता नव्हती. मलाही समजत नव्हते की मी हसू, की तिला शांत करू की अजून "innocent" असल्याचा आव आणू. सगळ बोलून झाल्यावर उत्तराच्या अपेक्षेने ती माझ्याकडे बघत होती. मी "innocent" असल्याचाच आव आणून तिच्याकडे बघत उभारलो.

"अरे मंदा बोल. हो किंवा नाही. सरळ सांग!" थोड्या वरच्या आवाजातच ती बोलली.
"अगं पण कशाबद्दल हो कि नाही? ते तरी सांग" मी पुन्हा तिची कळ काढली.
"हेच की मी तुला आवडते की नाही. Tell me, Do you love me or not? Yes or no. लवकर सांग."
मी दीर्घ श्वास घेतला, तिच्या डोळ्यात डोळे मिळवले, एक छोटसं smile दिलं आणि माझं उत्तर दिल,

"हो. Yes! I love you too!"

माझे हे शब्द ऐकताच तिच्या डोळ्यात पाणी आलं. आजूबाजूची कसलिही चिंता नकरता तिने मला गच्च मिठी मारली. अचानक घडलेल्या या अनपेक्षित प्रतिक्रियेने मी थोडा बिथरलो पण तिला झालेला आनंद मला इतर गोष्टींपेक्षा जास्त महत्वाचा होता.

======================================================================================

मी आणि तु कथेचा हा भाग कसा वाटला हे मला नक्की कळवा.
तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,
-अद्वैत कुलकर्णी

Wednesday, June 24, 2015

मी आणि तु ....(भाग ५)

"आज्या आज तुझी वहिनी आली नाही वाटतं?", मी हळूच आज्याला डिवचलं. त्याला थोडावेळ लागला समजायला पण नंतर त्याच्या लक्षात आलं की मी "सारिका" बद्दल विचारतोय. 

"नाही", त्यानं डोळे वटारून मला उत्तर दिलं.

मुग्धाही होतीच आमच्यासोबत. आता बरेच दिवस झाले होते आम्ही सगळे एकत्र होतो. त्यामुळे अशा गमती-जमती आमच्यात चालायच्या. पण ही चेष्टा बहुदा मुग्धाला आवडली नाही. तिनेही माझ्याकडे रागाने एक नजर टाकली.

तेवढ्यात मिहीरने नोटिस बोर्डवर exam schedule लागल्याची बातमी सांगितली. Engineering मधली पहिली exam असल्याने आम्ही सगळे excited पण होतो आणि nervousही.

बघता-बघता PL सुरू झाली. PL म्हणजे जरी Preparation Leave असली तरी ती Engineering मधला सुवर्णकाळ मानली जाते. या दिवसांत "Preparation" कमी "Leave" जास्त असते. निवांत झोपणे, सिनेमे बघणे, क्रिकेट खेळणे आणि कधी कंटाळ आलाच तर अभ्यास. असा हा आमचा दिनक्रम सुरू होता. PL असल्यामुळे कॉलेजला जाऊन जवळ जवळ २० दिवस झाले होते. आम्ही मुलं जवळ जवळ राहायचो त्यामुळे मुग्धा सोडली तर आम्ही सगळे रोज भेटायचो. पण तिला भेटुन बरेच दिवस झाले होते आणि तिला आम्ही कोणी भेटलो नव्हतो, त्यामुळे तिला कसे वाटत असेल याची कल्पना आम्हा कोणालाही नव्हती. किंबहुना आम्ही तर जणू तिला विसरलोच होतो.

Exam च्या ४ दिवस आधी Hall Ticket घेण्यासाठी कॉलेजला जायचा योग आला. कमानितुन आत जातो तोच मुग्धा आम्हाला दिसली. बहुदा बराचवेळ आमचीच वाट पाहात होती. आम्हाला बघुन झालेला आनंद तिच्या चेहर्‍यावर साफ दिसत होता. Hi-fi झाल्यानंतर तिने एक जोरदार फटका माझ्या हातावर मारला. मला काही समजायच्या आत रोह्या अन आज्यालाही प्रसाद मिळाला.

"तुम्ही मला विसरलात किनी?" तिने बॉम्ब टाकला.

"खर सांगा. १५-२० दिवस झाले भेटुन. कोणालाच आठवण नाही ना झाली माझी?" तिने पुन्हा जाब विचारला.

"अग तसं नाही. खरतर विसरलेलो तसे, पण तुला आत्ता बघितल्यावर परत आठवण झाली", मी हळूच तिची खोड काढली.

चेहर्‍यावर आलेलं हसू दाबत, "अजून मी चिडले आहे"चा आव आणण्याचा निष्फळ प्रयत्न करत तिने पुन्हा मला एक जोरात फटका लावला. Hall ticket घेतल्यानंतर आम्ही कॅंटिनला चहा घ्यायला गेलो.

"ए यार कोणितरी मला Basic Mechanical Engineering शिकवारे. मला काहिच झेपत नाहिये", मुग्धा तोंडाचा चंबु करून बोलली.

"अगं खुप सोप्प आहे. Physics च्या पेपरवेळी मी तुला माझ्या नोट्स देतो.", रोह्या बोल्ला.

"रोह्या ही गद्दारी? तु कधी नोट्स काढल्यास?" मी रागाने रोह्याला विचारलं आणि सोबत आज्याचीही साथ मिळाली.

"तुम्ही तो कुठला डब्बा ’ओम शांती ओम’ बघायला गेला होतात ना, तेव्हा.", रोह्यानं जोरदार उत्तर दिलं.

"ए वॉव. कसा आहे रे सिनेमा. मलाही बघायचा आहे.", मुग्धा बोलली.

"घ्या. तुम्ही सगळे एकसारखेच. अरे ४ दिवसावर exam आली आहे आणि सिनेमांवर काय बोलताय? बोलायचय तर First Law of Thermodynamics वर बोला किंवा Stress-strain वर बोला.", रोह्या त्रासिक आवाजात बोलला.

"ए रोह्या. एबग. माज्या फुडं तुज़ा नंबर आहे. कायपन झालं तर मला exam मदे दाखवायचं" आज्यानं रोह्याला तंबी दिली.चहा-नष्टा घेऊन आम्ही आपापल्या घरी परतलो.

रोह्यासारखा "शिक्षक" असताना आम्हाला exam मधे काहीच अडचणी आल्या नाहीत. पेपरच्या आदल्या रात्री रोह्या आम्हाला आमच्या आग्रहास्तव "Passing" पुरतं सांगायचा. आणि मग आम्ही आमच्या बुद्धीच्या जोरावर तिखट-मीठ, मिर्चमसाला टाकून उत्तर लिहून यायचो. Seniors नी सांगितलेला एकच गुरूमंत्र आम्ही लक्षात ठेवलेला, "भावांनो. आपल्या युनिव्हर्सिटीत मार्क मजकुराच्या 'लांबी X रूंदी ’ वर मिळतात. जेवढ लिहिता येइल तेवढ लिहा. नसेल माहित उत्तर तरी जे माहितिये ते लिहा. Be creative!".

बघता बघता exam संपली अन results ही लागले. अपेक्षेप्रमाणे रोह्याने टॉप केले आणि आमचा सगळा ग्रुप चांगल्या गुणांनी पास झाला. आम्ही TTMM म्हणजेच "तुझं तु, माझं मी" तत्वावर एक छोटिशी पार्टीही केली.दिवस मस्त सुरू होते. चेष्टा मस्करीही सुरू होती. या सगळ्यात मुग्धा मात्र विचित्र वागू लगली होती. बाकी कोणी एखाद्या मुली बद्दल काही छान बोललं, comment केली तर ती हसत घ्यायची, पण तेच मी बोललो तर माझ्याकडं रागाने बघायची आणि कधी कधीतर जोरात मारायचिही.

हा तिच्यातला बदल बहुतेक आज्या अन रोह्याच्या लक्षात आला असावा. असकाही घडलं की ते दोघे माझ्याकडं बघुन "खट्याळ" हसायचे. मलाही थोडं विचित्र वाटायच पण कारण काही कळत नव्हतं. असं बर्‍याचदा घडल्यानंतर एकदा मात्र माझं डोकं सटकलं.

"आई शप्पत. आज्या बघं तुझी वहिनी आज कसली मस्त दिसतिये", मी नेहमीच्याच पद्धतिने त्याची खोड काढली. आणि अपेक्षेप्रमाणे मुग्धाने मला जोरात फटका मारला. आज मात्र मी चिडलो.

"काय ग तुझ दरवेळी? माझ्यावरच का कायम चिडतेस? हे बाकिचे बोलतात, comment करतात तेव्हा तु काही बोलत नाहीस. उलट हसतं घेतेस आणि मी कधी काही बोललो तर चिडतेस अन मारतेसही. काय आहे हा प्रकार?", रागाच्या भरात माझा आवाज कधी चढला माझं मलाच समजलं नाही. माझ्या या अनपेक्षित reaction मुळे मुग्धाच्या डोळ्यात एकदम पाणी आलं अन ती तिथुन निघुन गेली.

मिहीर तिला थांबवायला, तिची समजुत काढायला तिच्या मागं धावला. बाकी आज्या, रोह्या आणि सौर्‍या माझ्याकडे रागाने बघत होते.

"माझ्याकडं काय बघताय. माझं काय चुकलं सांगा यात. चायला दरवेळेचं आहे. हे" मी आजुन माझं बोलण संपवायच्या आत आज्या बोल्ला,

"ए नळकांड्या. पहिले गप बस. तु तिला सगळयांसमोर चिडून बोल्लास हे तुज चुकलं. शांतपने पन सांगु शकला असतास. आनि तुझ्या नसलेल्या बुद्धीला जरा चालव आनि स्वतःलाच विचार की ती तुलाच का असं करत असेल ते.", एवढं बोलुन तिघेही निघून गेले. मी मात्र कारणं शोधत तिथेच बसलो.

दुसर्‍या दिवशी मी थोडा उशीरा कॉलेजला गेलो. लांबुनच मी ग्रुपमधे मुग्धाला पाहिलं. नेहमी सारखी ती हसत खेळत नव्हती. माझं मलाच वाईट वाटल. मी धाडस केलं अन सगळ्यांसमोर तिची कान धरून माफी मागितली. प्रसंगी कान धरून दोन उठा-बशा पण काढल्या आणि ती हळूच हसली.

मी तिला बाजूला बोलावलं,

"मुग्धे सॉरीकी गं. खरच मला तुला दुखवायच नव्हत"

"It's okay रे. होतं कधी कधी"

"पहिले सांग मला माफ केलस की नाही"

"जा बाळा. मी तुला माफ केलं. जी ले अपनी जिंदगी" असा डायलॉग टाकून ती नेहमीसारखी हसू लागली. तिला परत हसताना पाहून मलाही बरं वाटलं.

"बर आता मला सांग की तु अशी का वागत होतीस. I mean की माझ्या बोलण्यावरच तु चिडायचीस. असं का?"

"तुला खरच नाही कळालं आजुन की तु तसा बनाव करतोयेस?"

"खरचं नाही कळालं मला. काल स्वतःला प्रश्न विचारून विचारून वेडा झालो पण तु माझ्या बाबतीत एवढी possessive का आहेस हेच कळेना"

"आता तुला कसं सांगू. खरच मंद आहेस तु."

"अगं बोल ना. नाहितर आजपण झोप नाही येणार मला"

"अरे मंदा. मला तु आवडतोस. I Love You".

--------------------------------------------------------------------------------
(दुसर्‍या दिवशी)
"अरे रोहित. विकी कुठय?" मुग्धाने विचारलं.

"अग काय झालय त्याला काय माहित. काल तुझ्याशी बोलल्यानंतर जो गायब झाला तो सरळ रूमवर जाऊन झोपला. काल पासून तापाने फणफणलाय. डॉक्टरकडे पण जायला तयार नाही. खुपच ताप होता काल. त्याला एक क्रोसिन देऊन झोपवलाय. दुपारी जाऊन बघुन येइन परत बर आहे का ते. नाहीतर डॉक्टरकडे घेऊन जाईन. बर ते सोड, मला सांग काल काही बोलला का तो तुला? म्हणजे बरं नाही वाटत वगैरे?"

"नाही रे. आमच बोलणं झाल्यानंतर तो निघून गेला"

"मी पाहिलयं त्याला तुमच बोलनं झाल्यावर फास्टात जाताना. काय बोल्लीस त्याला?" आज्याने रागाने मुग्धाला जाब विचारला.

"अरे काही नाही. माफी मागितली त्याने. मी माफ केलं. बस्स एवढच बोलण झालं "

======================================================================================

मी आणि तु कथेचा हा पाचवा भाग कसा वाटला हे मला नक्की कळवा.
तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,
-अद्वैत कुलकर्णी

Saturday, May 2, 2015

मी आणि तु ....(भाग ४)

आता जवळ जवळ वीस-एक दिवस झाले होते कॉलेज सुरू होऊन. नव-नविन ओळखी होत होत्या. नवे मित्र आणि काही मोजक्या मैत्रिणी झाल्या होत्या. त्या मोजक्या मैत्रिणींत सारिकाही होती. आम्हा दोघांना बोलताना कधी आज्याने पाहिलेच तर त्याचा चेहरा रागाने लालबुंद व्हायचा आणि मीही मुद्दामुन त्याला दिसेल अशा वेळीच तिच्याशी बोलायचो.

दिवस पावसाळ्याचे होते. रोज नचुकता पावसाची हजेरी असायचीच. त्यादिवशी मी थोडा उशीरा उठलो. त्यामुळे वेळेत तयार होता आले नाही. आज्या-रोह्याची इ्च्छा नसतानाही मी त्यांना पुढे जाण्यास सांगितलं. मी नेहमी प्रमाणे सगळं आवरलं आणि कॉलेजला जाण्यास निघालो. आज नेहमीपेक्षा अर्धातास उशीर झाला होता. पहिले लेक्चर चुकणार यात काही शंकाच नव्हती. त्यामुळे मी कोणतिही गडबड न करता वाटेला लागलो. टमटम केली आणि कॉलेजच्या दारात आलो. तिथुन मुख्य कॉलेज बरचं आत होतं. मुख्य कमानितुन आत प्रवेश करणार तोच प्रचंड पाऊस पडायला लागला. मी पटकन आडोसा घेतला आणि पावसाची सर कमी होण्याची वाट बघत उभारलो. पावसाची तीव्रता एवढी होती की १० फुटावरचं पण स्पष्ट दिसत नव्हतं. रस्त्यावर तसं कोणीच नव्हतं. चार चाकी गाड्या सोडल्यातर रस्ता पुर्ण मोकळा होता. तोच एक मोरपंखी चुडीदार घातलेली एक मुलगी छत्री सावरत कमानितुन आत जाताना दिसली. पावसामुळे तिचा चेहरा काही स्पष्ट दिसला नाही पण नाजुक बांध्याची ती, आडोशाला उभारलेल्या सर्वांच लक्ष मात्र वेधुन गेली.

थोड्यावेळाने पाऊस थांबला तसा मी कमानितुन आत कॉलेजकडे निघालो. आधीच झालेला उशीर अन त्यात पावसामुळे गेलेला वेळ मला महागात पडला. माझे दोन लेक्चर चुकले होते. स्वतःच्या आळशीपणाला शिव्या देत दुसरे लेक्चर संपण्याची वाट पाहात कँटिनमधे बसलो. दुसर्‍या लेक्चर नंतर १५ मिनिटाचा ब्रेक असतो तेव्हा कॅंटिनमधे आम्ही नेहमी चहा घ्यायचो, त्यामुळे आज्या-रोह्याची वाट बघत एक एक घोट चहा पित बसलो. दोघांनी आल्या आल्या माझ्यावर शिव्यांचा भडीमार केला. नवले सरांचं महत्वाचं लेक्चर चुकवल्याची शिक्षाच होती ती. दोघांना चहा पाजला आणि आम्ही तिघे वर्गात येऊन बसलो.

पुढचं लेक्चर झालं तसं हजेरी सुरू झाली. नेहमी प्रमाणे टिचरनी "मुग्धा परांजपे" पुकारलं. पण आज चक्क नवल घडलं. जवळ जवळ २० दिवसांत पहिल्यांदा मागुन "प्रेसेंट सर" असा छानसा नाजुक आवाज आला. अख्खा वर्ग मागेवळून तिच्याकडं बघु लागला. आज  २० दिवसांनी "मुग्धा परांजपे" या क्लासमधे पधारल्या होत्या. मी ही या "बाईंच" दर्शन घ्यावं म्हणून मागे वळून पाहिलं तर ती तीच होती. मोरपंखी चुडीदार वाली. थोडी सावळी पण रेखीव चेहरा, नाजूक बांधा पण सोज्वळ पेहराव. अख्खा वर्ग तिच्याकड बघत होता त्यामुळे ती थोडी बिथरली. तेवढ्यात टिचरचा आवाज आला, "मिस परांजपे. तुम्ही माझ्यासोबत प्रिंसिपलकडे चला. कारण तुम्हाला माहिती आहेच तरिसुद्धा सांगतो. तुम्ही गेले २० दिवस गैरहजर होता. युनिव्हरसिटीच्या नियमानुसार तुम्हाला कदाचित परिक्षेस बसता येणार नाही. त्यामुळे तुम्ही माझ्यासोबत चला. प्रिंसिपल मॅडमशी आपण बोलू आणि योग्य ती कारवाई करू." सरांच्या खणखणीत आवाजातल्या सुचनेवर "यस सर!" असा नाजूकसा आवाज अगदी विचित्र वाटला. राहिलेली हजेरी घेऊन सर वर्गाबाहेर पडले तशी मुग्धा परांजपे त्यांच्या मागे मागे निघाली. ती बाहेर जाताच अख्ख्या वर्गात कुजबुज सुरू झाली. खुद्द मुग्धा परांजपेला जेवढी काळजी नसेल तेवढी काळजी हे लोक करत होते. "आता तीच काय होणार" किंवा "बिचारी परिक्षेला नाई बसू शकणार" किंवा "बरोबरचे. आम्ही काय येडे आहे होय, पहिल्या दिवसापासून attend करायला" वगैरे वगैरे गोष्टी कानावर पडायला लागल्या. यासर्वांत कुठेतरी मी ही होतो. मलाही का कोणास ठाऊक पण "तीचं काय होणार?" या प्रश्नाने बैचेनी होत होती.

थोड्यावेळाने ती आली. चेहरा तसा normal वाटत होता, त्यामुळे नक्की काय झाले असावे याचा काही अंदाज लागत नव्हता. पुढच लेक्चर झालं तसा "लंच ब्रेक" झाला. आम्ही तिघं आणि नवे २ मित्र असे पाच लोक एकत्र कॅंटिनमधे जेवायला बसलो. आमच्या आजच्या "महाचर्चेचा" विषय "मुग्धा परांजपे"च होता. प्रत्येकजण तिच्याबद्दल स्वतःच मत मांडत होता. मी फक्त ऐकायच काम करत होतो. बोलता बोलता सगळे एकदम शांत झाले. मला काही कळायच्या आत मुग्धा परांजपे माझ्या समोरच्या खुर्चीवर येऊन बसली. नुसती बसली नाही तर आल्या आल्या आम्हा सगळ्यांना "हाय गाईज" सुद्धा म्हणाली. मला तर काय कराव कळालच नाही. माझा घास घेतानाचा हात तसाच तोंडात होता आणि तेही मला तेव्हा कळालं जेव्हा ती माझ्याकडं बघून हसून म्हणाली

"अरे तोंडातला हात बाहेर काढलास तरी चालेल. आता मोठा झाला आहेस. हा हा हा".

मी थोडा लाजलो आणि पटकन हात बाहेर काढला. तेवढ्यात ती पुन्हा बोलली,

"I hope you guys don't mind if I join you for lunch."

आधीच आमचे इंग्रजीचे वांदे. आणि त्यात ही बया फाड-फाड इंग्रजी झाडत होती. नेमकं ती काय म्हणाली हे कळायच्या आत आज्या बोल्ला,

"येस येस. शुअर शुअर"

आम्ही चौघंही आज्याकडं आश्चर्याने बघायला लागलो. रोह्या बोल्ला असता तर एकवेळ ठिक आहे पण आज्या?

हे सगळ पचवतो तोच ती पुन्हा बोल्ली

"Actually I had Jaundice. So I was not there for almost a month. I hope I haven't missed a lot of syllabus."

त्यावर पुन्हा आज्या बोल्ला,

"येस येस. शुअर शुअर"

हे उत्तर ऐकल्यावर आज्या सोडला तर आम्ही सगळे पोट धरून हसलो. 

"आयला आगोदर इंग्लिश काय झेपत नाय, त्यात ओळख ना पाळख या मॅडम येऊन इंग्लिश झाडाल्यात. मग म्हटलं आपन पन जरा ट्राय मारू", आज्या केविलवाणा चेहरा करून बोलला.

"हा हा हा. It's okay re. असो. मी मुग्धा परांजपे. नाशिकहून आले."

"हाय मुग्धा. मी विक्रम सगळे मला विकी म्हणतात. हा रोहीत, हा सौरभ, हा मिहीर आणि हे आमच्या मंडळाचे खंबीर कार्यकर्ते श्री आजित राव." मी आमच्या ग्रुपची ओळख करून दिली तसा पुढचा प्रश्न विचारला,

"तु नेमकी आमच्या ग्रुपकडे कशी आलिस? I mean वर्गात जवळ जवळ ७० लोक आहेत मग इकडे कशी?"

माझा प्रश्न संपतो ना संपतो तोच ती बोलली,

"अरे कॅंटिनला जेवायला म्हणून आले अन माझं नाव ऐकू आलं. म्हणून बघितलं तर तुम्ही माझ्यावर बोलताहात हे कळालं. कोणितरी आपली काळजी करतय असं कळाल्यावर थोडं छानं वाटलं. म्हणून लगेच तुम्हाला येऊन join झाले. आवडलं नाही का?"


"अगं तसं नाही. कृपया गैरसमज नको. आमच्या ग्रुप मधे तुझं स्वागत आहे! बोल काय घेणार. आज आमच्या सगळ्यांकडून तुला ट्रिट."

तर ही अशी आमची ओळख झाली मुग्धा परांजपेशी. थोडी "बिनधास्त" स्वभावाची पण समजुद्दर. अगदी पहिल्या भेटितच आम्हाला ती आमची एखादी खुप जुनी मैत्रिण असल्यासारखी वाटू लागली. काही लोकं खुप मोकळ्या स्वभावाचे असतात त्यातलीच एक ही मुग्धा परांजपे.

===============================================================================
मी आणि तु कथेचा हा चौथा भाग. पहिल्या तिन भागांना मिळालेला प्रतिसाद नक्कीच सुखद होता. बर्‍याच जणांचे कॉल आले, मेसेजेस आले. खरच तुमच्या सारखे वाचकच मला लिहिण्यास उत्स्फुर्त करतात. हा भाग कसा वाटला ते नक्की कळवा. आवडलाच तर "शेअर" किंवा "+१" नक्की करा.
तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,
-अद्वैत कुलकर्णी

Saturday, April 4, 2015

मी आणि तु ....(भाग ३)

बघता बघता आमचे घरटे सोडून उडण्याचे दिवस आले. कॉलेज तसं बरच दूरच्या ठिकाणी होतं. आपापलं सामान घेऊन आम्ही निघालो. ८ तासांचा प्रवास करून शेवटी तेथे पोहोचलो. एक छोटिशी खोली भाड्याने घेतली आणि आमचा जणू संसारच थाटला. आम्ही तिघेही पहिल्यांदाच घरापासून दूर राहणार होतो पण एकत्र असल्यामुळे घरच्यांची जास्त कमी भासणार नाही हे मात्र नक्की होतं. आम्ही तिघेही कॉलेजला जायचं या विचारानेच खुप excited होतो. कधी एकदा कॉलेज सुरू होईल असं झालं होतं.
बघता बघता कॉलेजचा पहिला दिवस आला. तिघेही मस्त आवरून कॉलेजला निघालो. आमच्या खोली पासून साधारण दोन किलोमिटरवर कॉलेज होतं. आम्ही टमटम  केली आणि कॉलेजवर पोहोचलो. कॉलेजची भली मोठी कमान आमच्या स्वागतासाठी सज्ज होती. कमानीपासून कॉलेज बरच आत होतं. दुतर्फा झाडं आणि मधुन रस्ता. एकदम झकास campus होता. जूलै चे दिवस होते. पावसामुळे वातावरणात चैतन्य होतं. वातावरण इतकं सुंदर होतं की त्याचा अस्वाद घेता घेता कधी कॉलेजच्या मुख्य इमारतीपाशी आलो तेच कळालं नाही. ब्रिटीश कालीन दगडी बांधकाम असलेली मुख्य इमारत आणि बाजूने नव्याने बांधलेल्या सिमेंट्च्या इमारती यात दोन पिढ्यांचा फरक लगेच समजत होता. मुख्य इमारतीच्या उजव्या बाजूला एक मोठ वडाच झाड होतं. कदाचित ते झाड या इमारती इतकच जुनं असेल. त्याभोवती एक कट्टा होता आणि त्यावर काही टाळकी बसून गप्पा मारत होती. इमारतीच्या डाव्या बाजूस भलं मोठ्ठ २ व्हिलर पार्किंग होतं. पार्किंगच्या समोर कॉलेजच कॅंटिन होतं. पार्किंग आणि कॅंटिन यांच्या मधे कॉलेजचं दुसरं गेट होतं जे खास गाडी वाल्यांसाठीच होतं.

कॅंटिन दिसताच आज्याची भूक खवळली.

"अरे चला ना कायतर खाऊयात"  आज्या म्हणाला.
"आत्ता तर आलोय. आधी कॉलेजला जाऊ. आपण शिकण्यासाठी आलोत की खाण्यासाठी?" इति रोह्या.
"अये टॉपर. तु आला अस्शील शिकायला. मी पहिले खानार मगच आत येनार. आनि विक्या पन माझ्या सोबत येनार आहे. तुला यायच असल तर ये नायतर बस!"

थोडक्यात मला आज्याने चॉइसच ठेवली नाही. मला हाताला धरलं आणि रेटत त्याने कॅंटिनकडं नेलं. दुसरा पर्याय नसल्याने रोह्यापण आमच्या मागं आला. पत्र्याच्या शेडमधे टेबल खुर्च्या टाकल्या होत्या. मी पार्किंगकडे तोंड करून बसलो आणि ही दोघं माझ्या समोर. ऑर्डर दिली आणि आम्ही कॉलेज campus बद्दल गप्पा मारत बसलो. तोच एक चेहर्‍याला रुमाल बांधलेली, पिवळा टॉप आणि काळी जिन्स घातलेली मुलगी गाडी घेऊन गेट मधून आत आली. का कोणास ठाऊक पण माझी नजर तिच्यावरच खिळली. तिचा सुंदर बांधा, गोरे हात बघितल्या नंतर त्या रूमाला मागचा चेहरा बघण्याची जणू उत्सुकता लागली होती. तीने गाडी पार्क केली, आणि नेमकी माझ्याकडं पाठ करून आपला रूमाल काढला. आता कधी एकदा ती वळते आणि मी तिचा चेहरा बघतो असं झालं होतं मला. माझं लक्ष तिच्यावर इतकं खिळलं होतं की समोर दोघं काय बोलत होते ते काहीच माहीत नव्हतं. तेवढ्यात आज्याच्या धक्क्याने पाण्याचा ग्लास कलंडला आणि पाणी माझ्या पायावर पडलं. मी लगेच बजूला झालो, पायावरच पाणी झटकलं आणि पहिले तिच्याकडे पाहिलं. पण ती तिथे नव्हती. मग मात्र आज्याचा खुप राग आला. तिचा चेहरा बघण्याचा chance या आज्यामुळं miss झाला होता. मग मागवलेला वडापाव खाल्ला आणि आम्ही आमची classroom शोधण्यासाठी निघालो.त्याक्षणापासून माझी नजर ’पिवळा टॉप-काळी जिन्स’ घातलेली मुलगी शोधू लागली. मी मुलींकडे काळजीपूर्वक बघतोय हे बहुदा आज्याच्या लक्षात आलं.

"आयला. काय आजकालची पोरं. आजून कॉलेजला आलं न्हाई की लागली पोरी भापायला"

आज्याने डायलॉग टाकला तसा मी त्याच्याकड रागाने पाहिलं आणि परत माझी शोध मोहिम सुरू केली. वर्ग सापडला पण ती काय सापडली नाही. आम्ही वर्गात प्रवेश केला आणि थोडे बिचकलो. प्रचंड मोठी classroom होती. अगदी समोरचे २-४ बाक सोडले तर बाकी सगळे बाक गच्च भरले होते. नाईलाजास्तव आम्हाला समोरच्या बाकावर बसावं लागलं. रोह्या खुष होता पण आम्ही दोघ जाम नाराज. शाळेत कधी आम्ही समोरच्या बाकांवर बसलो नव्हतो आणि आता तर कॉलेजला आलो होतो आम्ही. कॉलेजमधे जाऊन समोरच्या बाकावर बसणे म्हणजे जणू आम्हा दोघांना आमचा अपमान झाल्यासारखेच वाटत होते. बाक मोठे होते, आज्या माझ्या आणि रोह्याच्या मधे बसला. बसतो ना बसतो तोच आज्याने रोह्याला जवळ खेचला आणि धमकी दिली,

"हे आज फस्ट आनि लास्ट! जास्त खुश होऊ नको. मी आनि विक्या परत समोरच्या बाकावर बसनार नाही. तुला बसायच असल तर तु बस."

"ए आज्या तु गप बस. तु तर बोलूच नकोस. तुझ्या अत्रुप्त पोटामुळे आपल्याला इथे बसाव लागतय. मी म्हणालो होतो की कॅंटिनला न जाता पहिले वर्गात जाऊ पण तुम्ही दोघ कधी माझ ऐकाल तर ना! आता बसा समोरच्या बाकावर. भोगा कर्माची फळं."

बहुदा आज्याकड यावर बोलण्यासाठी काही नव्हतं. तो गप्प बसला आणि मी इकड दोघांच बोलण ऐकून हसत होतो. तेवढ्यात teacher वर्गात आले आणि आमच्या इंजिनिअरिंग लाईफला थोडक्यात खर्‍या अर्थाने सुरूवात झाली. विषयाची ओळख, exam pattern वगैरे मधे पहिला तास संपला. त्यानंतर हजेरी झाली आणि teacher निघून गेले. तसाच दुसरा तासही झाला, त्याचीही हजेरी झाली. त्यानंतर मधली सुट्टी म्हणजेच लंच ब्रेक झाला तसा पुर्ण वर्ग बाहेर जाण्यासाठी उठला. वर्गाला एकच दार होतं त्यामुळे दारापाशी एकदमच खुप गर्दी झाली. आम्ही तिघं गर्दी ओसरायची वाट बघत बाकावरच बसलो होतो तोच त्या गर्दीत मला ती ’पिवळा टॉप-काळी जिन्स’ घातलेली मुलगी दिसली पण पुन्हा पाठमोरी. तीचा चेहरा काही दिसला नाही त्यामुळं मी थोडा नाराज झालो पण ती माझ्याच वर्गात आहे आणि लंच ब्रेक संपल्यानंतर ती पुन्हा मला दिसू शकते हे लक्षात आल्यानंतर मात्र मी गालातल्या गालातच हसलो.

मी या दोघांनाही लंचसाठी घाई केली आणि आम्ही तिघे वेळेच्या आधीच पुन्हा वर्गात येऊन बसलो. आज्याने नेहमी प्रमाणे मला माझ्या या विचित्र वागण्याबद्द्ल शिव्या घातल्या पण सध्या मला त्याहुनही महत्वाच होत की त्या मुलिचा चेहरा बघणं. वर्गात आल्या आल्या मी सगळीकडे नजर टाकली आणि खात्री केली की ती अजून वर्गात आली आहे की नाही आणि ती आजून आली नव्हती. मग सुरू झाला तीचा "इंतजार".

प्रत्येक मिनिट तासासारखा वाटत होता आणि शेवटी तो क्षण आलाच. ती माझ्यासमोर होती. गोरा रंग आणि अगदी सुंदर रेखिव चेहरा.  ती समोरून जात असताना मी तिच्या थेट डोळ्यात बघत होतो आणि तिही माझ्याकडच बघत होती. नकळत मी तिच्याकड बघून हसलो आणि तिही नकळत हसली आणि हसताना तिच्या गालावर सुरेख खळी पडली. इतका सुंदर चेहरा आणि त्यात खळी म्हणजे "सोनेपे सुहागा" कशाला म्हणत असतील त्याचं उदाहरण जणू माझ्या समोर होतं. मी जणू तंद्री लागल्यासारखा तिच्याकड बघत होतो.

"आयला काय item आहे. मला जाम आवडली. आता हिला मी कटावनार"

आज्याच्या या comment ने माझी तंद्री मोडली. तिला item म्हणालेलं तर मला मुळीच आवडलं नाही. मी त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं आणि ती तिच्या बाकावर बसे पर्यंत तिला बघत राहिलो. आता पुढचा प्रश्न होता की तिचं नाव काय? आणि त्याला solution पण होतच. पुढचा तास सुरू झाला पण माला उत्सुकता होती ती हजेरिची. कधी एकदा तास संपतोय आणि teacher हजेरी घेतात असं झालं होतं मला. शेवटी तास संपला आणि हजेरी सुरू झाली आणि तिचं नाव कळालं, सारिका रानडे.

मी जणू तिच्या प्रेमातच पडलो होतो. "लव्ह ऍट फ़र्स्ट साईट" म्हणतात अगदी तसं. त्या क्षणापासून मी फक्त तिचाच विचार करत होतो. डोळ्यासमोर फक्त मला तिच दिसत होती. बघता बघता पहिला दिवस संपला. तिची एखादी झलक दिसते का हे पाहण्यासाठी माझी नजर तिला त्या गर्दित शोधू लागली. ती दिसली तशी माझी धसधस शांत झाली. ती नजरेआड होई पर्यंत मी तिला बघत राहिलो. बहुतेक मी तिच्याकडच बघतोय हे आज्याच्या लक्षात आलं.

"ए नळकांड्या! माझ्या item कडं का बघायलायस?"
"item item काय लावलयस रे. सारिका नाव आहे तिचं"
"च्यामायला तुला तिच नाव पन कळलं?  तिच्यावर डोळा नको ठेऊस. ती माझी आहे. आपलं भांडन होईल."
"ए चल बे निघ. म्हणे ’माझी आहे’. अरे जा ना"

आमचा दोघांचा फालतूपणा बहुतेक रोह्याला नाही आवडला.
"तुम्ही दोघ गप बसा. आजुन पहिला दिवस संपतोयच की तुमचं सुरू झालं. आज्याचं समजु शकतो पण तु रे विक्या. तु कधी पासून बदललास? मुलींकडं कधी न बघणारा तु, कधी पासून मुलीबद्दल भांडायला लागलास? बर ते जाऊदे. तुम्ही दोघांनी एक गोष्ट नोटिस केली काय?"

"काय?" आम्ही दोघं एकदम म्हणालो.
"आज सगळे present होते पण फक्त एकजणच नव्हती"
"नव्हती? आयला आमाला शाहानपन शिकवतोय आनि स्वता पन पोरिंची काळजी करतोय. आं रे माझ्या वाघा! "

आज्याने बरोबर रोह्याला पकडलं.

"अरे तस नाही रे. कॉलेजचा पहिला दिवस कोण कसं काय miss करू शकते हे मला समजलं नाही. म्हणून तिचं नाव लक्षात राहिलं."
"हां रे! कुकुलं बाळ समजलास काय अमाला? म्हंजे मला tough fight आहे इथे पोरी भापायला" आज्या म्हणाला.
"ए अज्या गप रे. रोह्या तु बोल. कोण ती बिंडोक जीने हा पहिला दिवस miss केला?"

"मुग्धा परांजपे."
===================================================================================

 मी आणि तु ....(भाग १) आणि  मी आणि तु ....(भाग २) ला दिलेल्या प्रतिसादाबद्दल मनापासून धन्यवाद. मी आणि तु .... या दीर्घकथेतला हा भागही आपल्याला आवडेल अशी आपेक्षा करतो. हा तिसरा भाग कसा वाटला ते मला नक्की कळवा. :)


-अद्वैत कुलकर्णी

Friday, March 20, 2015

मी आणि तु ....(भाग २)



आजपासून साधारण ८ वर्षांपूर्वी............


"विक्या !!!! अरे ए विक्या!! उठलास का ??"
"अगं झोपू दे ना ग आई. काय रोज रोज लवकर उठवतेस!"
"अरे रोहीत आलाय. टेंशनमधे दिसतोय. पाठवू का वर त्याला?"
"हो हो. पाठव!"

रोहीत धावत माझ्या खोलीमधे आला.

"अरे विक्या!! चल आवर लवकर!!"
"का रे? काय झालं? सगळ ठिक ना?"

"कसलं आलय ठिक? आपले मजनू पुन्हा जीव द्यायला निघालेत. चल लवकर. मला काय आवरेना तो. तुच चल लवकर"
"आयला! काय रे याच रोज रोजच नाटक? उडी मारायच्या विचारानं ओली होते याची आणि हा म्हणे जीव देणार!"
"अरे विक्या चेष्टा नको रे करू. Please चल लवकर."
"अरे चेष्टा नायतर काय करू! दिसली पोरगी की पडला प्रेमात! अरे शेजारचा तो दिड वर्षाचा बबलू चालायला शिकताना जेवढा पडला नसेल तेवढा हा गृहस्थ प्रेमात पडला असेल!"
"विक्या जोक मारू नको. तु येणारेस की मी जाऊ?"
"आयला! तुम्ही दोघंपण ना एकदम ऍंटिक पीस आहात. चल हो पुढ, मी येतो तोंड धुवुन."
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


"विक्या अरे किती वेळ लावलास?"
"हम्म्म! बर कुठयेत साहेब?"
"कुठ असणार? तो बघ तिकडं. कड्यावर बसलाय"
"हम्म्म! ठिक आहे! यावेळी मीच ढकलतो त्याला! म्हणजे रोज रोज माझी झोप मोड नको"
"अरे ए विक्या! अरे येडा झालायेस काय?’
"मग काय तर! वैताग आलाय मला याचा"

मी तसा एकदम बारीक शरिरयष्टीचा होतो. त्यामुळे त्या कड्यावर चढायला जास्त वेळ नाही लागला. पण प्रश्न हा होता की हा जाडा आज्या कसा काय तिथं पोहचला असेल. मी त्याच्या जागी असतो तर एकतर जीव द्यायची जागा बदलली असती नाहीतर सरळ प्लॅनच कॅंसल केला असता. असो. मी धापा टाकत शेवटी कड्यावर पोहचलो. रूमाल काढला, बसायची जागा झाडली आणि आज्याच्या शेजारी बसलो. नेहमी प्रमाणे महाराज शुन्यात नजर लावून बसले होते.

"काय मस्त हवा आहे नाही आज्या?"
"हम्म्म्म !"
"अरे ते बघ ते तुझ घर! केवढस दिसतय नाही इथुन?"
"हम्म्म्म!"
"अरे ते बघ......"
"विक्या! नळकांड्या! उगाच नेहमी सारखं फालतू बडबडू नको. आधीच मुड नाय माझा!"

माझ्या "सुद्रुढ" शरिरयष्टीमुळे "नळकांड्या" हे माझं नामकरण आज्यानेच केलं होतं.

"बर बाबा! sorry! बोल काय मॅटर यावेळी?"
"काय नाय सोड ना!"
"बर ठिक आहे. बर मला सांग तु उडी मारतोयेस की मी ढकलू? एकदाच काय ते करून टाक."
"अरे ए भुसनाळ्या! इथ तुज्या जिगरी दोस्ताच्या लाईफ़चा सवाल हाय आनि तु हे बोलतोयेस? हिच काय तुझी यारी?"
"आता मग काय करू सांग? विचारलं तर भाव खातोयेस!"
"मग प्रेमानं विचारायच! आगोदरच प्रेमभंग झालाय आनि तु त्यात......"
"कितीवेळा प्रेमभंग होतो रे तुझा? बर यावेळी कोण होती ती कमनशिबी जिनं आमच्या वाघाला नाकारलं?"

एक हलकं स्मितहास्य अज्याच्या चेहर्‍यावर मला दिसलं. बहुतेक "वाघा"ची उपमा एकदम योग्य जागेवर बसली! Bull's eye का कायतर म्हणतात ना, तसं!!

"अरे ती मानेंची रेश्मा आहे ना..."
"ती? ती आवडली तुला ? ती बरोबर मुलगी नाही. तुझ्यासाठीतर मुळीच नाही"  आज्या बोलायच्या आतच माझ्या तोंडून नकळत बाहेर पडलं.
"ए नळकांड्या! माझी लाईन आहे ती! काय बोललास तर बघ तिला!"
"अरे माझ्या राजा! ती आगोदरच एंगेज आहे! पानपट्टीवाला बबन आहे तिचा छावा"
"म्हणजे? तुला पण माहित होत? कधी बोल्ला नाईस मला? आणि तिनं त्या बबन्यासाठी मला नाकारलं? मला?"
"आता मला काय माहित यावेळी तुझा नेम तिकड लागणार आहे? आणि ’तुला पण’ म्हणजे? आणखी कोणाला माहित आहे?"
"अरे तस नाय! ती पण हेच म्हणाली की मी एंगेज आहे. माझा नाद सोड!"
"चायला आज्या तुझं डेअरिंग दिवसेंदिवस वाढत चाल्लय की? तिला विचारून मोकळा पण झालास?"
"अरे मंग काय? रेशनच्या लाइनमधे समोरच उभी होती. दुकान उघडायला वेळ होता म्हणून विचारून टाकलं?"
"वाह! बर हे तुझ प्रेमप्रकरण कधीपासून सुरू होतं?"
"सकाळी ७ ला मी लाईनमधे तिच्यामागं उभारलो. साडे ७ वाजले असतिल, ती मला आवडली. ८ वाजता प्रेमात पडलो. साडे आठला प्रपोज केलं आणि ९ वाजता ब्रेकप झालं"
"आता मी एक काम करतो. मीच उडी मारतो इथुन. घरी माझ्या आईला सांग मला या जीवनाचा साक्षातकार झाला आणि मी स्वेच्छेने देहदान केलं"
"ए विक्या! कानपाड फोडेन असलं काय बोल्लास तर! अपला जिगरी आहेस तु! अरे अशा ५६ मुली येतिल परत लाईफमधे पन तुझ्यासारखा जिगरी नाय मिळनार मला!"

आज्याच्या डोळ्यातलं आलेलं टुचुकभर पाणी सगळं काही सांगून गेलं. आज्याच्याच भाषेत बोलायच झालं तर "जिगरी" या शब्दाचा खरा अर्थच जणू मला  समजला.

"बर बाबा! चुकलं माझं. पण काय हा तुझा फालतुपणा? कोणपण दिसली की कसाकाय प्रेमात पडतोस? आणि नाही यश आलं की चाल्लास जीव द्यायला."
"काय करू सांग! frustration आलय. कोणच होकार देत नाय!"

"अरे जरा धिरानं करायच्या असतात या गोष्टी. घाई गडबड करून काही मिळणार नाही."

"ऐका कोन सांगालय!"

"तुला काय समजायचय ते समज! पण एक promise कर की परत हे ’प्रेमात पडायच, मग प्रेमभंग की लगेच जीव देण्याची धमकी’ बंद करायच!"

"प्रेमात नपडायच promise काय करनार नाही पन ते जीव वगैरे काय देनार नाही. आईची शप्पत. सुटल्या म्हन"
"सुटल्या"

आज्या आणि मी तिथुन उठलो. हळू हळू कडा उतरला. खाली रोह्या हाताची बोटं मोडत चिंतेत उभा होता. आम्हाला दोघांना ’जिवंत” खाली येताना बघून त्यानं उसासा टाकला आणि पळत येऊन आम्हाला मिठी मारली. आज्याच्या पोटात दोन बुक्क्या घातल्या आणि आम्ही तिघे परत घरी निघालो.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

हे असं आमचं त्रिकुट. उभ्या पंचक्रोषीत परिचित होतं. वेळप्रसंगी एकमेकांसाठी जीव द्यायची आमची तयारी होती. अगदी प्राथमिक शाळेपासून आम्ही एकत्र होतो. रोह्या अभ्यासात खुप हुषार होता. चांगले मार्क्स मिळाले असतानाही त्याने त्याच्या वडलांचे नऐकता मला आणि आज्याला ज्या कॉलेजमधे admission मिळाली तेथेच admission घेतली. तिघही लवकरच आपापली घरटी सोडून दुरच्या ठिकाणी जाणार होतो. Engineering हे आम्हा तिघांनाही घ्यायचं होतं आणि नशिबाने आता आम्ही तिघही एकाच college मधे, एकाच वर्गात शिकणार होतो. तिघांच्याही मनात खुप स्वप्न होती आणि एकमेकांची साथ असताना बाहेरच्या जगाची तर चिंताच नव्हती..... !

================================================================================


मी आणि  तु  ....(भाग १) ला मिळालेला प्रतिसाद खरच अनपेक्षित होता. आता या मी आणि  तु  ....(भाग २) पासून कथेला गुंफण्याचा अवघड प्रयत्न सुरू होत आहे. हा भागही आपल्याला आवडेल अशी आपेक्षा करतो. हा दुसरा भाग कसा वाटला ते मला नक्की कळवा. :)


-अद्वैत कुलकर्णी

Monday, March 16, 2015

मी आणि तु ....(भाग १)

“Good Morning Pune! सकाळचे ८ वाजले आहेत आणि मी विकी आपल्या सर्वांच आपल्या लाडक्या Talk With Vikcy कार्यक्रमात स्वागत करतो. वाह! आज काय मस्त वातावरण आहे नाही? मस्त रिमझिम पाऊस सुरू आहे आणि मी मस्त गरमा गरम चहा पित तुमच्यासाठी घेऊन आलोय मस्त गाण्यांचा नजराणा....! आपल्याला जर माझ्याशी मस्त गप्पा मारायच्या असतिल , एखादे  गाणे ऐकायचे असेल किंवा तुमच्या some one special ला डेडिकेट करायचे असेल तर लगेच फोने उचला आणि डायल करा ९८४५६५५०५०. चलातर आजच्या कार्यक्रमाची सुरुवात करूयात माझ्या आवडत्या गाण्याने, “चिंब भिजलेले...From movie बंध प्रेमाचे”.

गाणं सुरू झालं तसा मी off Air गेलो. आज खरच खुपच सुंदर वातावरण होतं . बाहेर मस्त रिमझीम पाऊस सुरू होता  पण रेडिओ स्टुडिओच्या या बंद रूममधे तेही AC मधे बसून तो feel आणणं जरा कठिणच जातं होतं . चहा नेहमी प्रमाणे माझ्या आवडीचा म्हणजेच फक्त दुधाचा बनवला होता . एकदम फक्कड!

“विकी SSS!!! कॉल यायला सुरू झाले आहेत. कुठयं लक्ष?” ,राजू सरांच्या आवाजाने मी भानावर आलो. त्यांना एक स्माईल दिली अणि पुन्हा On Air गेलो.

“मग मंडळी! कशी झाली दिवसाची सुरूवात. I hope या गाण्याने तुम्हाला नक्कीच फ्रेश केलं असेल. काय म्हणताय? अजून गाणी ऐकायची आहेत? मग वाट कसली बघताय लगेच फोन उचला आणि डायल करा ९८४५६५५०५०. चला तर बघू आज आपला पहिला caller कोण आहे!

“Hello, मी विकी, तुमच Talk With Vicky कार्यक्रमात स्वागत आहे. आपलं नाव कळू शकेल का?”

“Hi विकी. मी पुनम”

“Hi पुनम. कशी आहेस?”

“मी मस्त. तु कसा आहेस?”

“मी पण एकदम बेस्ट! बर मला सांग तु काय करतेस?”

“मी सध्या इंजिनिअरिंगच्या दुसर्‍या वर्षात आहे. CoEP ला कंप्युटर सायन्सला”

“अरे बापरे! तो आज सुभह सुभह इंजिनिअरसे पाला पडा हे! बचके रेहना पडेगा रे बाबा...! हा हा हा! मग बोल कोणत गाण ऐकायच आहे तुला?”

“Actually मला हे गाण डेडिकेट करायच आहे. Some one special ला.”

“oh! Awesome. याला म्हणतात दिवसाची perfect सुरूवात. बोल कोणतं गाणं ऐकवू?”

“मला “यंदा कर्तव्य आहे” मधिल “आभास हा” ऐकवायच आहे”

“ओह ग्रेट पुनम. मस्त चॉईस. I hope तुझा some one special हा कार्यक्रम ऐकत असेल. Thank you for your call. Now playing “आभास हा !!” from movie यंदा कर्तव्य आहे.”

गाणं पुन्हा सुरू झालं. तसा मी offline झालो. आज पहिलाच caller आपल्या someone special साठी फर्माईश घेऊन आलेला बघुन खुप छान वाटलं. चहाचा घोट घेत घेत या कपलचं एक काल्पनिक चित्र रेखाटत बसलो. चहा झाला म्हणून कप टेबलावर ठेवायला गेलो आणि नकळत अंदाज चुकला आणि कप खाली पडला. माझ्या व्हिलचेअर वरून मला खाली पडलेले तुकडे गोळा करता येत नव्हते. माझी वायफळ धडपढ बघून राजू सरांनी काचेपलिकडूनच “Let it be. Programकडे लक्ष दे ” असा इशारा केला. तसा मी माझी व्हिलचेअर पुन्हा निट सेट करून गाण संपायची वाट बघत बसलो.

आज खुपच call येत होते. ते बघून एक सुखद हास्य नकळत गालावर खुललेलं. आपला show बराच लोकप्रिय आहे हिच जणू त्याची एक पावती असते. तेवढ्यात गाणं संपलं. आता पुन्हा माझी on air जायची वेळ झालेली.

“काय मग पुणेकर! कशी वाटली पुनमची फर्माईश. तिच्या Someone special. अरे बाबा हा कर्यक्रम ऐकत असशील तर बघ पटकन पुनमला call कर! अशी special सगळ्यांच्याच नशिबी नसते रे बाबा! हा हा! चला आता next caller कडे वळू. त्या आधी एक reminder; आपल्याला जर माझ्याशी मस्त गप्पा मारायच्या असतिल , कोणते गाणे ऐकायचे असेल, पुनम सारखं तुम्हालाही तुमच्या someone special ला डेडिकेट करायचे असेल तर लगेच फोने उचला आणि डायल करा ९८४५६५५०५०. बर बघु आपला next caller कोण आहे ते.

“Hello. मी विकी, तुमचं Talk With Vicky कार्यक्रमात स्वागत आहे. बोला काय म्हणताय?”

“Hi Vicky. Thank God you finally picked my call”

“oh! माझं नशिब खुप छान आहे मग आज”

“Naah! Actually I was trying to reach you since last many years”

“हाहाहा! काहीही काय राव! हा कार्यक्रम सुरू होऊन तर अजून वर्षही झालं नाही.”

“Nope dear. I know you personally”

“काय राव सकाळ सकाळी थट्टा! मी काही एवढाही famous नाही की माझे fan followers असतिल”

“नाही. I am serious. I know you better than anyone in this world”

“oh! आईला तर English येत नाही माझ्या. आणि तिचा आवाज एवढा यंगही नाही. त्यामुळे तु माझी आई तरी नक्कीच नाहीस. आणि तिच्याशिवाय मला कोणी ओळखत असेल असं मला नाही वाटत. तरीही चला बघूच. चल, माझा आवडता रंग सांग”

“लाल.”

“Oh! Correct! Wild guess han!!!, चल आता सांग आवडतं फुल”

“सोनचाफा”

“Unbelievable! पुन्हा बरोबर. बरं आवडत ठिकाण?”

“मनाली”

“आवडता लेखक?”

“पु.ल. देशपांडे”

“आवडता अभिनेता?”

“आमिर खान”

मी प्रश्न विचारत होतो अन ती  एका पाठोपाठ एक अचुक उत्तरं देत होती. प्रत्येक अचुक उत्तरासोबत माझी बैचेनी वाढतचं होती. माझ्या अपघातानंतर गेले ४ वर्ष मी आणि माझी आई पुण्यात राहायला आलो होतो. ना कोणी जवळचा मित्र ना मैत्रिण. तरिही ही माझ्याबद्दल एवढ कसं जाणत होती? शेवटी मला राहावल नाही.

“बाई मी हारलो! कोण आहेस तु?”

“मी बोल्ले होते की I know you better than anyone. पण तु अजूनही सुधारला नाहीस! तसाच आहेस!”

“पण तु आहेस तरी कोण?” आता तर मी पुर्णतः बैचेन झालो होतो. तेवढ्यात तिकडून आवाज आला

“मुग्धा. मुग्धा परांजपे.”

एक जबरदस्त धक्का! स्टुडिओ मध्ये स्मशान शांतता! विकी पुर्ण  shock मधे.................!

==========================================================================

आज बऱ्याच दिवसांनी पुन्हा ब्लॉग लिहितोय. डोक्यात बऱ्याच दिवसांपासून एखादी दीर्घकथा लिहायची इच्छा होती ती इच्छा  या  "मी अणि तु"  दीर्घकथेद्वारे पुर्ण करण्याचा मी प्रयत्न करेन. हा पहिला भाग कसा वाटला ते मला नक्की कळवा.

-अद्वैत कुलकर्णी

Ratings and Recommendations by outbrain

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...