मी आणि तु ....(भाग १०)

"अरे विकी तु? आज अचानक ? सांगितल नाहीस काही ? अहो SS!! बघितलत का, विकी आला आहे. ये बाळा! दमला असशिल ना. ये बस. मी पाणी आणते" मी घरी पोहोचताच आईला काय करू काय नको असं झालं होतं. मी नकळवताच घरी पोहोचलो होतो. आईला समोर बघितल्यावर मला नेहमीच बरं वाटतं पण आज ज्या कारणासाठी मी घरी आलो होतो याची आठवण झाल्यावर एकदम पोटात गोळा आला. तशी आई थोडी तापट स्वभावाची तर या उलट बाबा एकदम शांत, मिश्किल. या दोघांची भांडणं बघायला खुप मजा यायची. आईचा थयथयाट चालायचा तर बाबा मस्तपैकी आईच्या फिरक्याघेत भांडणाची मजा लुटायचे.
घरी पोहचायला रात्र झाली होती. आईने मस्त गरमा गरम स्वयंपाक केला. माझी आवडती भरल्या वांग्याची भाजी आणि ज्वारीची भाकरी. हॉस्टेलचे खाऊन खाऊन इतका वैतागलो होतो. कधी एकदा घरी जाऊन आईच्या हातचे खाईन असं झालं होतं. मी तसा शांतपणे जेवत होतो. नेहमी सारखा उत्साही नाही हे आईच्या लक्षात आलं होतं.
"काय रे विकी? सगळं ठिक आहे ना?" आईने शंकेच्या स्वरात विचारलं.
"हो गं. सगळं व्यवस्थित आहे." मी तिची नजर चुकवत बोललो ते बाबांनी हेरलं. जशी आई भाकरी भाजायला पाठमोरी झाली तसं बाबांनी भुवया उचलुन न काही बोलता "काय झालयं?" विचारलं. मीही मान डोलावून "काही नाही" चा इशारा केला. पण शेवटी आई-बाबाच ते! त्यांच्यापासून काहीही लपवणं खुपच मुश्किल.
जेवणं आटोपली तसे आम्ही परसात गप्पा मारत बसलो. थोड्यावेळात परत आईने विचारले,
"विकी. अरे काय झालयं? नेहमीसारखा वाटत नाहियेस. काय झालयं नेमकं? तु काहीतरी नक्की लपवतोयेस. अहो! तुम्ही तरी बोला काहितरी."
"हो हो. अरे राजा. काय झालयं? कॉलेजात सगळ ठिक आहे ना? आज अचानक नकळवता आला आहेस. नेहमीसारखा उत्साही देखिल दिसत नाहियेस. आम्हाला काळजी वाटतेय रे. बोल काय झालय?" बाबा केविलवाण्या आवाजात बोलले.
"आई, बाबा. तुम्हाला प्रिंसिपल मॅडमनी भेटायला बोलावलय!", मी एका दमात बोलून गेलो तसे आई बाबांनी एकमेकाकडे भुवया उंचावत पाहिलं.
"का रे? काय झालं? अख्ख्या शालेय जिवनात कधी आम्हाला शाळेत यावं लागलं नाही आणि आता इंजिनिअरिंग कॉलेजमध्ये बोलावलय? काय रे विकी? मुलीचा वगैरे प्रकार नाही ना?", आईने एकदम बॉंबच टाकला. मी काय बोलावं कळत नव्हतं. मी शांतपणे माझा मोबाईल बाहेर काढला. आमचा एक ग्रुप फोटो उघडला आणि एक-एकचे नाव सांगू लागलो,
"हा आज्या,ही सारिका, हा रोह्या, हा मी, ही मुग्धा, हा मिहीर, हा सौरभ"
"हे काय दाखवतोयेस? मी प्रश्न काय विचारलाय? तु बोलतोयेस काय?", आईने त्रासिक स्वर धरला.
"आई- बाबा........ मला ............ माझं.............. नको............." , मी धाडस करू शकत नव्हतो. माझं हृदय अंदाजे सेकंदाला एक लाख तरी ठोके देत होतं. असं वाटत होतं की जणू ते माझ्या शरिराच्या बाहेर पडेल की काय.
"अरे बोलशिल तरी? काय प्रकार आहे हा विकी?" , पुन्हा आईने त्रासिक आवाजात विचारले.
"आई-बाबा. मी मुग्धाच्या प्रेमात पडलोयं ", मी एक मोठा श्वास घेतला आणि बोलून गेलो! आईला एक दोन सेकंद लागले मी काय बोललोय हे कळायला. बाबांनीपण एकदम भुवया उंचावल्या.
"अरे विकी तु काय बोलतोयेस कळतयं का तुला? " आई थोड्या रागिट आवाजत बोलली. तिकडे बाबांनी हाताने खुण करून माझा मोबाईल मागून घेतला आणि मी दाखवलेला आमचा ग्रुप फोटो बघू लागले. आईचा इकडे प्रचंड थयथयाट सुरू होता आणि बाबा शांतपणे आमचे फोटो बघत होते. 
तुला अक्कल आहे का?, तुझं हे वय आहे का? , तुला हे करायला मोठ्या कॉलेजात घातलयं का? वगैरे वगैरे भरपूर प्रश्न आई एकामागोमाग एक माझ्यावर मारत होती पण बाबा शांतपणे एक एक फोटो बघत होते. साधारण पाचएक मिनिटांच्या थयथयाटानंतर आईच्या लक्षात आलं की ती एकटीच hyper झालिये.
"अहो मीच बडबडतीये. तुम्ही पण काहितरी बोला." आई रागाने बाबांना म्हणाली.
"मला मुलगी पसंत आहे" बाबा  मोबाईलमध्ये बघत बोलले. मला फुदुकन हसू आलं.
"अहो तुम्हाला काही कळतयं का? काय बोलताय तुम्ही. ह्या धगोर्ड्याला रागवायचं सोडून हे काय बोलताय?"
"आहं असं होय? काय रे विक्या? कधिपासून सुरू आहे हे सगळं?", आईची नजर चुकवतं बाबांनी मला डोळा मारला. ही आमची खुप जुनी sign language. मी समजायचं ते समजलो.
"साधारण एक वर्ष झालं", मी हसू दाबत बोललो.
"एक वर्ष?आणि तु हे आज सांगतोयेस?", बाबा उगाच अश्चर्य झाल्यासारखे म्हणाले.
"Sorry बाबा. मी हे आधिच सांगायला पाहिजे होतं."
"बरं. हे एकतर्फी आहे की तिला माहितिये?", बाबांनी विचारलं.
"तिनेच मला propose केलं", मी उत्तरलो तसे बाबा खरच आश्चर्यचकित झाले.
"कर्म माझं! काय दिवस आलेत आजकाल. मला खात्री होती माझा राजा असं काही करणार नाही. तिनेच राजबंडा देखणा मुलगा बघुन तुझ्यावर काहितरी जादू केली असणार". आईने मला "राजबंडा, देखणा" वगैरे म्हटल्यावर अजुनच हसू येऊ लागलं. तिची नजर चुकवत मी हसू दाबण्याचा पुर्ण प्रयत्न करित होतो.
"मग तु काय म्हणालास?", बाबांनी परत प्रश्न केला
"मी हो म्हणालो", मी जसा बोललो तसा बाबांच्या चेहर्‍यावर "that's my boy" वाले expressions झळकले. त्यांची छाती अभिमानाने फुलली.
"असं कसं हो म्हणालास? तीचं background काय? तिची घरची परिस्थिती काय? हे न बघताच हो म्हणालास?" आई थोडी नाराजिच्या स्वरात बोलली.
"अगं आई या सगळ्या गोष्टीला काही अर्थ आहे का? प्रेम होण्यासाठी थोडीच एखाद्याची background बघावी लागते?" मी थोडा चिडक्या आवाजात बोललो.
"अगं स्मिता, खरच बोलतोय तो. आपला काळ वेगळा होता. ही नवी पिढी आहे. मला नाही जमलं ते यानं केलं" बाबा ओघात बोलून गेले तसा मी डोळे मोठ्ठे करून त्यांना signal  दिला की ते चुकीचं बोलून गेले.
"म्हणजे? तुम्हाला काय म्हणायचय? चुकलच माझं तुम्हाला होकार कळवला. म्हणे प्रेमविवाह करणार होते! मी नसता होकार दिला तर तुमच लग्न तरी झालं असतं का देव जाणे. आई म्हणत होती गडबड करू नको पण तुम्ही इतक्यांदा घरी आलात की आप्पांनी तुम्हालाच निवडलं. चाल्ले प्रेमविवाह करायला...", आधिच तापलेल्या आईच्या चपाट्यात आता बाबाही आले.
"अगं स्मिता तसं नाही गं", बाबा तिला समजवण्याचा केविलवाणा प्रयत्न करत होते.
"राहुद्या. यावर आपण नंतर बोलू. आधी बघू या महाशयांनी अजून काय काय कारनामे केलेत. विकी, बोल प्रिंसिपल मॅडमनी का बोलावलय?", आई आता मुळ मुद्दावर आली.
मी घडला प्रकार तंतोतंत सांगितला. आई आता थोडी शांत झाली होती.
"हे बघ विकी. जे झालं ते चुकीचं आहे. तु असं बोलायला नको होतस. काहिही झालं तरी ते शिक्षक आहेत. भर वर्गात त्यांचा अपमान करणे चुकिचेच आहे. त्यांचिही चुक आहे पण ते त्यांच्या जागी योग्य आहेत. कॉलेजमध्ये तुम्ही शिकायला जाता. त्यामुळे तुमच्याकडून अपेक्षा वेगळ्या आहेत", आई मला समजावत म्हणाली.
"हो आई पण त्यांनीही विनाकारण माझ्या खाजगी गोष्टींवर सार्वजनिक टिका करणं मला मान्य नाही. त्यांना तो अधिकार नाही जरी ते शिक्षक असले तरी!", मी माझी बाजू ठामपणे मांडली.
"मला विकीचं म्हणण पटतयं स्मिता. आता ही मुलंही मोठ्ठी झाली आहेत. मानापमान यांनाही आहे. जे घडलयं ते नक्कीच चुकिचं आहे पण पुर्ण दोष विकिचा बिल्कुल नाही. मला वाटतं आपण दोन्ही बाजू लक्षात घेऊन प्रिंसिपल सोबत बोललं पाहिजे", बाबा म्हणाले.
"ठिके. कधी बोलावलय त्यांनी?", आईने विचारल.
"आपण सोमवारी जाऊ. मी मुग्धाशी पण बोलून घेतो", मी म्हणालो.
"हे बघ विकी. हा प्रकार सोडवूच आपण. पण यापुढं गोष्टी खुप जपुन आणि सांभाळून करायच्या. तुम्ही ज्याला प्रेम म्हणत आहात ते खरच प्रेम आहे की शारीरिक आकर्षण हे समजावून घ्या. हे तुमचं वय असं आहे जिथे शारीरिक आकर्षण असणं नैसर्गिक आहे. थोडा वेळ गेला तरी चालेल. आई बाबा दोनशे मैलावर राहतात, त्यामुळे त्यांना काय कळतयं म्हणत कसलिही गडबड करू नकोस. मी कशा बद्दल बोलते आहे हे तुला कळालच असेल. तेवढा समजुतदार तु आहेस. त्यामुळे थोडं धिराने. आम्हाला हे तुमचं प्रकरण अशा प्रकारे समजणं चुकिचं आहे. पण असो. आता जे झालं ते झालं. माझा आणि तुझ्या बाबांचा तुझ्यावर पुर्ण विश्वास आहे. त्याला कधिही तडा जाऊ देऊ नकोस.", आई गंभिरपणे बोलली.
"आई , बाबा मी तुम्हाला सांगणार होतोचं पण unfortunately हे असे सांगावे लागले. पण मी शब्द देतो की आजवर आम्ही मर्यादा ओलाडल्या नाहित आणि पुढेही ओलांडणार नाही. मुग्धा खरच समजुद्दार मुलगी आहे. तुम्हा दोघांनाही ती नक्की आवडेल".
"चला. रात्रिचे १२ वाजत आलेत. झोपू आता शांतपणे. स्मिता, आता मुलगा मोठा झाला आपला. आणि समजुतद्दारही. आपली जबाबदारी वाढली आता."
"हो ना. माझा राजा आहेच गुणी. बाळा झोप आता. दमला असशिल. उद्या बोलू सविस्तर तुझ्या त्या मुग्धा बद्दल", आई माझी खेचत बोलली.
"हो हो नक्कीच! मी खुप lucky आहे मला तुमच्या सारखे आई बाबा मिळाले. I love you both so much! चला good night!".

======================================================================================

-अद्वैत कुलकर्णी

 

मी आणि तु ....(भाग ९)

"Excuse me Ma'am, May I come in?" , मी प्रिंसिपल मॅडमच्या केबिनमध्ये डोकाऊन विचारलं, तसं वठारे सरांनी माझ्याकडे कुत्सितपणे नजर टाकली.

"Mr. Vikram?" , प्रिंसिपल मॅडमनी विचारलं.

"Yes Ma'am"

"Come in and take a seat"

मी वठारे सरांच्या शेजरच्या खुर्चीत जाऊन बसलो. प्रिंसिपल मॅडम काहीतरी कंप्युटरवर टाईप करित होत्या. तोपर्यंत मी केबिन न्याहाळत होतो. Admission नंतर आज जवळ जवळ ३ वर्षांनी प्रिंसिपल मॅडमच्या केबिन मध्ये जाण्याचा योग आला होता. उजव्या बाजूला एक भलं मोठ्ठ कपाट वेगवेगळ्या प्रकारच्या trophies नी गच्च भरलं होतं. ही असली कामं करायला कोणाकडं वेळ असतो या शंकेने माझं मलाच हसू आलं. पण परिस्थितीचं गांभिर्य लक्षात आल्यावर मी स्वतःला सावरलं. तेवढ्यात माझ्यासमोरच्या printer मधून एका पाठोपाठ एक असे २ कागद print होऊन बाहेर आले. आता थोडा मी घाबरलो. Rustication letter तरी नसेल ना? या विचाराने पोटात गोळा आला. पण मी काही एवढाही मोठ्ठा गुन्हा केला नाही की मला काढून टाकतील याची मला खात्री होती.

"Mr. Vikram, this is a warning letter which you have to show to your parents and take their signatures. I know your home town is far from here. So I am giving you 2 weeks time. I will be speaking with them once you hand over letter signed by them to me to confirm if they have anything to say".

आता हे मात्र अतिच झालं. वठारे सरांनी एकदम आनंदी सुस्कार सोडला.

"But Ma'am I haven't done anything" मी अजुन माझं वाक्य पुर्ण करायच्या आतच वठारे सर बोलले,

"बघितलत मॅडम. हेच! हेच मी तुम्हाला सांगत होतो. अतिशय उद्दट झाली आहेत मुलं आजकाल. शिक्षकांना उलट उत्तर देणे, त्यांच्याशी हुज्जत घालणे ही जणू त्यांची फॅशनच झाली आहे."

त्याक्षणी वठारे सरांचा एवढा राग आला होता. असं वाटलं की शेजारच्या कपाटातली ती मधोमध ठेवलेली सर्वात मोठी ट्रॉफी यांच्या डोक्यात घालावी.

"I can understand sir. You can leave if you don't have to add anything. I want to speak with Mr. Vikram in person." आता मात्र माझी आजूनच टरकली. वठारे सरांनी जाता जाता माझ्याकडे अशी नजर टाकली जणू एखाद्या लढाईत मला हरवून पुढे निघाले आहेत. मी त्यांच्याकडे पुर्ण दुर्लक्ष केलं. वठारे सर बाहेर जाताच प्रिंसिपल मॅडम म्हणाल्या,

"Mr. Vikram. This kind of behaviour is not expected from you. तुम्ही कॉलेजमधे शिकायला येता की असले चाळे करायला येता?"

"Excuse me ma'am. मला माहित नाही सरांनी तुम्हाला काय सांगितले आहे. पण जर तुम्ही मला माझी बाजू मांडू दिलीत तर, I will be obliged".

"बोला!"

"मी सर्वप्रथम मान्य करतो की मी सरांना उलटं बोललो, जे चुकीचे आहे. हेही मान्य करतो की माझे आणि मुग्धाचे एकमेकांवर प्रेम आहे. पण याचा अर्थ हा नाही की आम्ही चाळे करत फिरतो. तुम्ही वर्गातील कोणत्याही विद्यार्थ्याला विचारू शकता. या उलट वठारे सरांकडून भर वर्गात आमच्यावर कित्येकदा अपमानास्पद comments pass केल्या गेल्या आहेत ज्या आमच्या सहनशिलतेच्या बाहेर जात होत्या. कदाचित आजचा तोच दिवस निघाला जेव्हा मला ते सहन झाले नाही आणि मी सरांवर आक्षेप घेतला. आम्ही दोघेही एकमेकांवर प्रेम करतो आणि आज जवळ जवळ एक वर्ष होत आलं आहे या गोष्टीला पण याचा आम्ही आमच्या अभ्यासावर कधिही परिणाम होऊ दिला नाही आणि यापुढेही होऊ देणार नाही याची मी तुम्हाला खात्री देतो. मला एवढच बोलायचं आहे."

"Mr. Vikram, I am glad that you put your side so bravely. I have gone through your history in college and you both are good at grades. पण याचा अर्थ हा नाही की तुमच्यासाठी नियम वेगळे असतिल. कॉलेजचे पावित्र्य आणि शिस्त ही माझ्यासाठी महत्वाची आहे. मी तुम्हा दोघांच्या पालकांना भेटायला बोलावत आहे. मी त्यांना personally call करेनच पण तुम्ही देखिल त्यांना तशी कल्पना देऊन ठेवा! हे letter सांगितल्या प्रमाणे sign करून माझ्याकडे २ आठवड्यात जमा करावे. तुम्ही जाऊ शकता".

ज्याची भिती होती तेच झालं. नेहमी गदारोळ चालण्यार्‍या वर्गात आज स्मशान शांतता होती. सर्वांना एकच चिंता, "आम्हा दोघांच काय होणार?".मी वर्गात जाताच सर्वजण माझ्या भोवती गोळा झाले. मी घडलेला प्रकार सर्वांना सांगितला. कारण लपवण्यासारखे काहीच नव्हते आणि वठारे सरांबद्दल सर्वांची काहीना काही तक्रार होतीच. त्यामुळे मी जे केलं ते योग्यच केलं अस किंबहुना सर्वांचच म्हणणं होतं. पण रोह्या जरा जास्तच गंभीर दिसत होता. मला जितकं टेंशन आलं नसेल तितकं त्याच्या चेहर्‍यावर दिसत होतं.

"काय रे रोह्या? तुला काय झालं तोंड पाडून बसायला?" मी विचारलं.

"अरे मुर्खा! तुला थोडीतरी अक्कल आहे का? जे नको होतं तेच घडलं ना? गेलं ना प्रकरण घरी? तेही "warning letter" च्या मार्गाने? "

"अये स्कॉलर. एवढं काय टेंशन घ्यायलायेस. मी करतो विक्याच्या लेटरवर sign. कुनाला कलणारे कुनाची sign आहे ते!" आज्याने आपले ज्ञान पाजळले!

"आज्या जरा गप्प बसशिल का? ही जोक्स करायची वेळ नाही. विकी तु काका- काकूंना कसं समजवणार आहेस याचा विचार केला आहेस का? ते सगळं सोड! आधी मला सांग मुग्धाला काय सांगणार आहेस? ती तर आज इथे नाहिये त्यामुळे घडलेला प्रकार तिला माहित नाही. त्यात ज्या अर्थी तुझ्या पालकांना बोलावलय त्या अर्थी तिच्याही पालकांना बोलावणार! तु आत्ता एक काम कर. पटकन मुग्धाला कॉल कर. प्रिंसिपल ऑफिसमधून कॉल जाण्या आधी तिला घडला प्रकार समजावून सांग!" 

रोह्याने सांगताच मी लगेचच मुग्धाला कॉल केला. झाला प्रकार तिला सविस्तर सांगितला तसा तिच्या रडण्याचा आवाज येऊ लागला! आता मात्र विषयाच्या गांभिर्य़ाची मला जास्तच जाणिव झाली. 

"विकी! You have no idea how strict my dad is! मला त्यांच खुप टेंशन आलय रे! ते खरच खुप रागिट आहेत. मी त्यांना काय सांगू? माझ्या शिक्षणासाठी त्यांनी नाशिकमधला बिजनेस सोडून इथे येऊन साधी नोकरी स्विकारली आहे आणि आता त्यांना हे मी कसं सांगू? विकी खरच खुप टेंशन आलयं रे!" म्हणत तिने भोकाड पसरलं.

"ए मुग्धे! अगं रडू नको ना! आपण काहितरी मार्ग काढूना! तु फक्त रडू नको. ए रोह्या. सांगकी काहीतरी! आज्या,मिहीर, सौर्‍या, अरे तुम्हीपण काहितरी सुचवा रे!" मी पुर्ण पॅनिक मोडवर गेलो होतो. मुग्धाला जरा जरी दुःखी पाहिलं की मी नकळत पॅनिक मोडवर जातो. आजतर ती ढसा-ढसा रडत होती. मला काहिच सुचत नव्हतं!

"विकी फोन स्पिकरवर टाक!" रोह्या सांगताच मी स्पिकरफोन सुरू केला,
"मुग्धा, रोहित बोलतोय. हे बघ टेंशन घेऊ नकोस. विकी आणि मुग्धा! मला तरी दुसरा कोणताही पर्य़ाय दिसत नाही. हे अश्याप्रकारे नक्कीच तुमच्या घरच्यांना कळायला नको होते पण तुम्हाला स्वतःहुन घरी सांगावेच लागेल. प्रकरण जास्त चिघळण्या आधी तुम्ही आपापल्या घरी सर्व प्रकार सांगा", रोह्या गंभिरपणे बोलला.

खरच आमच्याकडे दुसरा काहीच पर्य़ाय नव्हता. मी लगेचच घरी जाण्याचा निर्णय घेतला. मुग्धाला देखिल धीर दिला. तिची समजुत काढली की आपण काहिही गुन्हा नाही केला किंवा कोणतिही मर्य़ादा ओलांडली नाही. एकमेकांवर नित्तांत प्रेम केलय जे नक्कीच आम्हाला या कठिण प्रसंगातुन बाहेर काढेल अशी आम्हा दोघांना आशा होती.

 ======================================================================================

-अद्वैत कुलकर्णी

मी आणि तु ....(भाग ८)

"विकी राव ! कसे आहात आज?" , आज्याने मिश्किलपणे विचारले.

"मी बरा आहे. तुला काय झालय आज?"

"मी शुद्ध बोलन्याची तयारी करतोय."

"बोलन्याची नाही, बो ल ण्या ची! न आणि ण मधला फरक समजतो का? आलाय शुद्ध बोलायला", रोह्याने आपले ज्ञान पाजळले!

"असुंदे. तरीपण मी शुद्ध बोलनारच. sorry बोलणारच! "

"असुंदे नव्हे! असुदेत!" मीही आज्याची खेचायला थांबलो नाही.

"करा चेष्टा गरिबाची. हितं तुमचा भाऊ प्रयत्न करायलाय आनि तुम्हाला चेष्टा सुचालिये", आज्या नाराजिच्या स्वरात बोलला.

"हो का? मग आम्हाला कळेल का? की हे प्रयत्न का सुरू आहेत?" , रोह्याने विचारले.

"हे बघ! ह्या नळकांड्यात काय आहे?" , आज्याने माझ्याकडे हात करत रोह्याला प्रश्न केला.

"माझा काय संबंध आता?", मी रागाने विचारले.

"आता तुझ्यासारख्याला जर एखादी पोरगी स्वतःहुन प्रपोज करत्या मग मला का नाही?", आज्याने मला विचारले.

"आता हे मला काय माहित? विचार मुग्धाला"

"इथेच तु चुकलास मित्रा. पन मी शोधुन काढलं reason.", आज्या म्हणाला.

"आणि ते काय आहे?" मी आणि रोह्याने एकदम विचारले.

"शुद्ध भाषा! तु एकदम शुद्ध बोलतोस. मुलिंना शुद्ध बोलणारी लोकं आवडत असावित!", आज्या अभिमानाने बोलला.

"हम्म्म्म्म...! राहुद्या! तुझ्याच्याने होणार नाही!" , मी आज्याला taunt हाणला!

"अरे मग सारिकाला कसा विचारू? ना मी रोह्यासारखा स्कॉलर आहे, ना मिहीर सारखा handsome!", आज्या नाराजिच्या स्वरात बोलला!

"हे बघं. तिला तु आवडत असशिल तर ती स्वतःहुन तुला विचारेल!", मी आपला expert advise दिला.

"ह्यो बघा! लय तारे तोडून आल्यागत शानपन शिकवालाय! नशिब आहे तुझ! मुग्धासारख्या चांगल्या मुलिने स्वतःहुन विचारलं. नायतर मला पुर्ण guarantee आहे, तु शेवटपर्यंत single च मेला असतास! ", आज्या एका दमात बोलून गेला.

"खरचं यार नशिब तर आहेच!", मीही स्वतःला आरश्यात बघत बोललो.

आज जवळ जवळ वर्ष होत आलं होतं, आम्ही दोघे एकत्र येऊन. आता तर अख्ख कॉलेज आम्हाला couple म्हणून ओळखत होतं. काही teachers ना देखिल माहिती झालं होतं. आम्ही कदिही एका मर्यादेच्या बाहेर गेलो नाही. कधी चाळे केले नाहीत. आमच एकमेकांवरचं प्रेम अगदी निर्मळ होतं. पण का कोणास ठाऊक पण काही लोकांना ते कुठतरी खुपत होतं. त्यातल्या त्यात वठारे सरांना. ते एकही संधी सोडत नव्हते comment करण्याची. पहिले काही वेळा मजेत घेतलं पण नंतर नंतर अति होऊ लागलं. एक दिवस attendance सुरू होता. मुग्धा आजारी असल्याने कॉलेजला आली नव्हती,

"मुग्धा परांजपे", वठारे सरांनी तिचे नाव घेतले तसा मी "आजारी आहे. आज आली नाही" म्हणालो.

"अच्छा! मग तु कसा काय आलास आज? कसं करमणार रे तुला?", वठारे सरांनी comment केली. हे नेहमीचेच झाले होते पण आज जरा अतिच झाले! माझाही स्वतःवरचा ताबा सुटला.

"Excuse me Sir! This is none of your business!", मी क्षणात बोलून गेलो.

रोह्याने माझ्याकडे बघितलं आणि पटकन मला बसण्यासाठी हाताला धरून ओढू लागला.

"ओह! बिजनेस! एक पोरगी काय मिळाली, तुझी भाषाच बदलली की", वठारे सर रागाने मला बोलत होते.

"I am sorry sir. पण तुम्हाला यावर बोलण्याचा काहिही अधिकार नाही. हा आमचा वैयक्तिक प्रश्न आहे.", इतक्या दिवसांचा राग आपोआप वाट काढत आज तोंडावाटे बाहेर पडत होता.

"Sorry sir. मी विकिच्या वतीने माफी मागतो. सर please जाऊद्या ना. ए विकी. please खाली बस. सर. sorry! please जाऊद्या", रोह्या केविलवाण्या आवाजात विनवणी करत होता. पण आज माझा राग अनावर झाला होता.

"रोह्या तु नको मधे पडूस. कित्येक दिवस झाले मी यांच्या comments ऐकुन घेतोय. खुप ऐकुन घेतलं. आता बास!" , मी रागात बोललो.

"ओह! आता तु मला माझ्या वर्गात कसं वागयचं शिकवणार? मिस्टर विक्रम, आता मला direct प्रिंसिपलच्या केबिन मधे भेटा. मीही बघतोच माझा बिजनेस काय आहे आणि काय नाही.", वठारे सर रागात निघून गेले. 

"विक्या. तु बरोबर केलास. या फुकन्याला कोनतर बोलायलाच पाहिजे होतं.", आज्या माझ्या खांद्यावर हात टाकून बोलला.

"मुर्ख आहेस काय आज्या? आणि तुला कसला माज आलाय रे विक्या? काय गरज होती बोलायची?", रोह्या रागाने मला आणि आज्याला झापत होता.

"रोह्या तु गप बस. त्या वठारेचा काय संबंद नव्हता बोलायचा विकी आनि मुग्धा बद्दल. विक्या, तु नको घाबरू. मी येतो तुज्यासोबत प्रिंसिपलकडं. मी सांगतो त्या वठार्‍याची तक्रार प्रिंसिपलला", आज्या मला धीर देत बोलला.

"अरे मुर्खांनो! तुम्हाला जरातरी अक्कल आहे का? तुम्हाला हे प्रकरण इतक साधं वाटतय का? विकी तुला अंदाज आहे का, की हे प्रकरण तुझ्या आणि मुग्धाच्या घरापर्यंत जाऊ शकतं? आणि तुमच्या दोघांचे नाते तुमच्या घरच्यांना याप्रकारे समजावे हे मला तरी धोकादायक वाटतय!", रोह्या बोलला तसा माझ्या पोटात गोळा आला. खरच मी याचा विचार केला नव्हता!

"आयला. स्कॉलर खर बोलतोयसकी! मला हे ध्यानातच नाइ! आता काय करायच?" , आज्याला घाबरलेला पहिल्यांदाच बघितला.

"मला नाही माहित!", रोह्या खांदे पाडून आमच्याकडे बघत होता. तेवढ्यात कॉलेजचा शिपाई वर्गात आला,

"विक्रम कोण आहे इथे? प्रिंसिपल नी बोलावलय. लवकर चला!"

======================================================================================

आज जवळ जवळ एक वर्षानंतर पुन्हा ब्लॉग लिहितो आहे. आशा करतो हा भागही तुम्हाला आवडेल. हा भाग कसा वाटला हे मला नक्की कळवा.

तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,

-अद्वैत कुलकर्णी

मी आणि तु ....(भाग ७)

"रोह्या! आजकाल लोक लय शानी झालेत नै?" , आज्याने मला taunt मारला आहे हे मला समजलं. पण तरिही दुर्लक्ष करून मी submission खरडत बसलो!

"कारे आज्या? काय झालं? कोणबद्दल बोलतोयेस?" , रोह्याने हातातलं पुस्तक बाजुला ठेऊन आज्याकडे नजर टाकली.

"अरे असचं रे. काही लोकं वेगळी वागायला लागल्यात आजकाल!", पुन्हा एकदा आज्याने taunt  मारला!

"ए आज्या! सांगयच असेल तर नीट सांग! फालतु कोडी सोडवायला मला वेळ नाही. Exam जवळ आलिये!"

"अरे दुसरं कोण असनार? हा नळकांड्या!!! लय शाना झालाय!!" आज्या पुढं बोलायच्या आत मी ओरडलो,

"मी काय केलयं रे आज्या?"

"काय केलय? अरे तुज़्या वागन्यातला बदल मला कळत नाई होय?"

"मी काय चुकिचं वागलोय? रोह्या तु सांग!"

"तसं आज्या बोलतोय ते बरोबरच आहे. मलाही तुझ्या वागण्यात फरक जाणवतोय आजकाल."

"काय फरक? जरा मलापण कळूदे!", मी थोड्या रागानेच बोल्लो!

"अरे नळकांड्या किती फरक सांगू बोल! कधी आरसा म्हंजे काय माहित नसलेला तू आजकाल तासतासभर आरश्यासमोर उभा असतोस! कधी फॉर्मल शिवायही काही कपडे असतात याची माहितीही नसलेला तू आजकाल लो जिन्स आनि टीशर्टशिवाय दुसरं घालत नाईस! २-४ दिवस आंघोळ नै केल्यासारखं बाटलीभर सेंट मारून येतोस कॉलेजला आणि मला विचारतोस होय काय फरक पडलाय तुझ्यात? आता सांगनारेस काय झालय की अजुन सांगू तुज्यातले बदल?"

आज्याला एवढा तावातावात बोलताना पाहून मी थोडा बिचकलो. इकडं रोह्या तोंडावर मोठ्ठ हासू घेऊन एकदा मला आणि एकदा आज्याला बघत होता. मी त्याच्याकड डोळे मोठ्ठे करून बघितल्यावर त्याची तंद्री मोडली,

"बरोबर आज्या! मी पण हेच observe केलयं!", रोह्यानेही आज्याच्या बाजूने री ओढली.

माझ्या मनात मात्र चलबिचल सुरू होती. बर्‍याच दिवसांपासून मला हे secret शेअर करायच होतं. शेवटी ते दोघे माझे best friends होते. यांना सांगाव की इतक्यात नको? नाही सांगितलं आणि बाहेरून कळालं तर गैरसमज वाढतील आणि मी सांगितलं तर कदाचित त्यांना आनंदही होईल असे विचार मनात येऊ लागले.  शेवटी मनाशी ठरवलं की यांना आज सांगायचच.

"हे बघा! मी सगळं खरं सांगतो! पण ही गोष्ट आपल्या तिघांशिवाय कोणालाही कळता कामा नये!" , मी थोड्या gossiping च्या टोन मधे हळू आवाजात बोललो, तसे ते दोघेही हाततली कामं सोडून माझ्या बोलण्याकडे मन लावून लक्ष देऊ लागले.

"हे बघा मला कळत नाहिये कुठुन सुरूवात करू!" , मी थोडा गोंधळलेलो!

"ए नळकांड्या! उगा भाव खाऊ नको! जे काये ते लवकर सांग. मला अभ्यास करायचाय!" आज्याच्या या वाक्यावर रोह्याने कुत्सित नजर टाकली.

"बरं. विषय असा आहे की मी...! नाई मला.... नाई माझ्या....!", मला कसं सांगाव कळत नव्हतं. त्या दोघांची काय reaction असेल ह्या विचारानेच माझं तत-पप होत होतं. पण शेवटी मी धाडस केलं!

"मी आणि मुग्धा are couple now!", मी एका क्षणात बोलून गेलो! आता मला अपेक्षा होती की भरपूर शिव्या बसणार, कदाचित मी मार सुद्धा खाईन. पण घडलं वेगळच. आज्याने रोह्यासमोर हात पुढ केला. तसा रोह्याने माझ्याकड रागाने बघत खुटिवर टांगलेल्या त्याच्या पॅंटमधून स्वतःच पाकिट काढून त्यातले ५० रुपये घेऊन आज्याच्या हातात आपटले.

"तु पुढ बोल!", आज्या हातातल्या ५० रुपयांच्या नोटेचा वास घेत अगदी मवाल्यासारखा नोट कानाच्या आणि डोक्याच्या फटित ठेऊन बोलला!

"Actually तीने मला propose केलं" , मी पुढ बोललो तसा आज्याने पुन्हा रोह्याकडे हात पुढ केला. तसा रोह्या पुन्हा माझ्याकडे रागाने बघत आणखी एक ५० ची नोट काढून आज्याच्या हातात ठेवत मला शिव्या देत समोर येऊन बसला.

"हम्म...! पुढ! जाऊंद्यात तुमची गाडी पुढ!", आज्या पुन्हा माजात बोलला. माझ्या या खुलास्याला इतका नरम प्रतिसाद मला अपेक्षित नव्हता. आणि हे ५०-५० रुपयांच कोडं मला काही कळत नव्हत!

"अरे तु बोल रे. नको लाजू. आपलीच मानसं समज आमाना!", आज्या मिश्किलपणे रोह्याकडे हसत बोलला.

"अरे काही नाही मग. तीने मला भळाभळा सगळं मनातलं सांगितलं आणि माझ्याकडून उत्तर मागितल. थोडक्यात माझं मत विचारल".

"मग? पुढ काय झालं? तु काय बोललास?", रोह्याने कुतुहलतेने विचारले.

"मी काय बोलतोय. कळायचच बंद झालं राव मला. काहीच सुचलं नाही. पळून आलो रूमवर. आणि नंतर आजारी पडलो. आठवतयं का तेव्हा तापाने फणफणलेलो मी ? ते हेच कारण!" , मी अभिमानाने सागितलं!

तसा आज्याने पुन्हा हात पुढं केला आणि रोह्याने पुन्हा ५० ची नोट त्याच्या हातात ठेवली. आता मात्र मला सहन झालं नाही,

"काय रे? काय चाल्लय तुमचं? मी इथे इतका सिरियस विषय बोलतोय आणि तुम्ही पैसे-पैसे काय करताय?"

"पैसे नाई म्हनायच बाळा याला! नोटा म्हणायच! आजची कष्टाची स्वकमाई!" आज्या पुन्हा मस्तीत बोलला.

"तुला विचारण्यात काही point नाही. रोह्या! तु सांग. नेमकं काय चाल्लय तुमच?"

"अरे गडबड नको. फक्त एक शेवटचा प्रश्न! तुझ्या मनात तिच्या विषयी feelings आधिपासून होत्या की तीने propose केल्यानंतर तयार झाल्या?", रोह्याने कुतुहलाने विचारले!

"तिने propose केल्यानंतर!" मी जसं उत्तर दिलं तसं रोह्याच्या चेहर्‍यावर हासू ऊमटलं आणि तिकडे आज्याचा चेहरा पडला. यावेळी रोह्याने हात पुढं केला आणि आज्याने ५० ची नोट त्याच्या हातात आपटली.

"बरं आता मला कळेल का की हे तुमचं दोघांच काय चाल्लय?", मी थोडा त्रासिक होऊन बोललो.

"कस आहे ना नळकांड्या! तुला मी लय जवळून ओळखतो. या रोह्याला मी गेल्या आठवड्यातच बोल्लो होतो की तुज़ आनि मुग्धाचं चक्कर चालू आहे. पण या स्कॉलरला माजं बोलन काय पटलं नाही. मग मी बोल्लो लाव ५० ची पैज. अता तु जे सांगितलं त्यातल शेवटच सोडलं तर बाकी सगळे अंदाज बरोबर लागले किनी माझे!"

खरच आम्ही तिघंही एवढे जवळ असलो तरी आमच्यात आज्याची observation skill खुप जबरदस्त आहे.

"पण कायपण म्हण विक्या! आपल्याला आवडली तुमची लव स्टोरी. पहिल्यांदाच माझ्यामते मुलीने propose केलेला किस्सा अनुभवायला मिळाला! नायतर या आज्यासारखे रोमिओंचेच किस्से ऐकुन वैताग आलेला." रोह्याने माझ्या पाठीवर एक जोरात बुक्की घालून माझे अभिनंदन केले. तेवढ्यात माझं लक्ष आज्याकडे गेलं. तो डोक्याला हात लावून बसला होता.

"कारे काय झालं? तुला नाई काय झाला आनंद?"

"झाला की. पण एक प्रश्न काय सुटेना!"

"का रे? बोल तर"

"हेच की तुझ्या सारख्या नळकांड्यात नेमक हिने बघितलं तरी काय?" एवढ बोलून प्रश्नार्थक नजरेनं त्यानं मला बघितल. आणि क्षणात परत बोलला, "हान! आता एक लक्षात ठेवायच! आता माझ्या आणि माझ्या सारिकाच्या मदी आलास तर लय मार खाशिल!"

"नाही बाबा! अजिबात नाही! तुझ्यासाठी हृदयावर दगड ठेवून मी तिला विसरून जाईन" मी अगदी खुप दुःख झाल्याचा आव आणत आज्याला शब्द दिला. त्यानंतर तिघेही पोट धरून हसलो. तेवढ्यात रोह्या ओरडला,

"आज पार्टी झालीच पाहिजे!"

======================================================================================

मी आणि तु कथेचा हा भाग खुप दिवसानंतर प्रकाशित करत आहे त्याबद्दल क्षमस्व. आशा करतो हा भागही तुम्हाला आवडेल. हा भाग कसा वाटला हे मला नक्की कळवा.

तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,

-अद्वैत कुलकर्णी

मी आणि तु ....(भाग ६)

"विक्या! बरं आहे का? येणारेस का आज कॉलेजला?" , रोह्याने मला विचारलं.
"हो. पण थोडं उशिरा येईन. तुम्ही व्हा पुढं."

"ए नळकांड्या! आजुन सांगितला नाईस मला. काय झालेलं तुला नेमकं? एकदम असा आजारी कसा पडलास? खरं सांग काय लपवालायस आमच्या पासनं??" आज्याने दम देत मला विचारलं.

"अरे खरच काही नाही. आता मी ठिक आहे. तुम्ही व्हा पुढं, मी आलोच आवरून."

रोह्या अन आज्या जाताच मी दार लावून घेतलं आणि आमच्या रुमच्या आरश्यासमोर जाऊन उभा राहिलो. स्वतःकडं एकदा निट बघितलं आणि विचार करू लागलो की, " या अशा माझ्यासारख्या काडीपैलवानावर प्रेम करण्यासारखं काय दिसलं असेल मुग्धाला? ती seriously बोलली असेल की माझी चेष्टा करत असेल? चेष्टा करत असेल तर ठिके पण जर खरच ती serious असेल तर? तर मी काय करू? रोह्या - आज्याला सांगू? की स्वतःच handle करू? "

कसतरी धाडस करून मी कॉलेजला निघालो. आज मुद्दामुन उशिरा पोहोचलो. Lecture सुरू होतं. खिडकीतुन आत नजर टाकली तशी मुग्धा दिसली. ती थेट माझ्याकडेच बघत होती. जशी आमची नजरा नजर झाली तशी ती सुरेख हसली. का कोणास ठाऊक पण याआधी मी तिच्या हसण्यावर कधीच एवढं लक्ष दिलं नव्हतं. खरच किती सुंदर आहे तिचं हसण याची आज जाणिव झाली. पण लगेच स्वतःला सावरलं. तिला दुर्लक्ष करून खिडकितूनच बसायची जागा शोधली अन गुपचुप वर्गात जाऊन बसलो. Teacher नी एक नजर टाकली अन त्यांनी शिकवण सुरू ठेवलं. मला वर्गात येऊन २ मिनिटं होतात न होतात तोच मागून मला एक चिठ्ठी मिळाली. मी ती उघडून बघितली,

"कसा आहेस? बरं वाटतयं का आता? औषध-गोळ्या सुरू आहेत ना?"
अक्षरांवरून मी ओळखलं की ती चिठ्ठी मुग्धाने पाठवली होती. ती साधारण ८ बेंच माग बसली होती आणि तिथुन ती चिठ्ठी माझ्यापर्यंत "पास" होत आली होती. माझ्यापर्यंत येताना कोणी कोणी वाचली असेल अन ते लोक काय काय अर्थ काढतिल या विचारानेच पोटात गोळा आला. मी ती चिठ्ठी तशीच खिशात ठेऊन दिली. तोच परत ५ मिनिटात खांद्यावर तिचकी पडली अन आणि एक चिठ्ठी मिळाली,
"काय झालं? At least माणसाने उत्तर तरी द्यावं."

मी रागाने मागं मुग्धाकडे बघितलं. मी चिडलेलो आहे हे तीच्या लक्षात येताच तिने कान पकडले अन sorry म्हणाली. त्यानंतर मात्र परत तास संपेपर्यंत काही चिठ्ठी आली नाही पण का कोणासठाऊक माझं मन उगाचच तेवढावेळ तिच्या चिठ्ठीची वाट बघत होतं. असं वाटत होतं की आत्ता खांद्यावर टिचकी पडेल अन मुग्धाची चिठ्ठी मिळेल. पण तस झालं नाही. Lecture संपलं अन lunch break झाला.

मी बॅग आवरतो-न-आवरतो तेवढ्यात मुग्धा माझ्यासमोर आली. परत एकदा माझ्याकडं बघुन सुंदर हसली. मी पुन्हा दुर्लक्ष केलं अन माझी बॅग घेऊन दुसर्‍या बाजूने निघून गेलो. तसा मी चिडलो नव्हतो पण तिच्याशी कसं बोलू हेच कळत नव्हतं. मी कोणाशिही न बोलता एकटाच कॅंटिनकडे निघून गेलो. रोह्या आणि आज्या मुग्धासोबत गप्पा मारत येताना मी पाहिलं. रोह्या आणि आज्या काहितरी बोलत होते पण मुग्धा एक टक माझ्याकडेच बघत होती. मी पुन्हा दुर्लक्ष केलं आणि आजूबाजूला बघत बसलो. तिघेही माझ्या टेबल जवळ आले. रोह्या माझ्या शेजारी बसला, आज्या बरोबर रोह्याच्या समोर बसला आणि मुग्धा माझ्या समोर.

"अरे विकी मी तुला कधीपासून विचारतिये, कसा आहेस? बरं आहे का?", मुग्धाने समोर बसताक्षणी विचारलं.
"हो.", मी तुटकच उत्तर दिलं.
"काय झालेल? डॉक्टरनी काही सांगितलं का?", मुग्धाने मिश्किलपणे हसत मला विचारलं.
"हा काय जातोय डॉक्टरकडं? तंगड्या वर करून पडलेला नुस्ता. सांगुन दमलो. तुच सांग. बघु तुझं तर ऐकतोय काय.", आज्या म्हणाला.
"विकी, आजच्या आज डॉक्टरकडे जारे. आणि सगळ सांग त्यांना. काय झालं, काय होतय, वगैरे वगैरे. ते तुला बरोबर सांगतिल तुला नेमक काय झालय ते.", पुन्हा एकदा मुग्धा मिश्किलपणे हसत बोलली.

मी दुर्लक्ष करत "ठीक आहे" म्हणून विषय बदलला. जेवण करत करत सकाळी चुकलेल्या lecture ची माहिती रोह्याकडून घेतली. जेवण झाल्यावर पुन्हा classroom कडे जाताना रोह्या आणि आज्या पुढे निघाले आणि मी अन मुग्धा मागे राहिलो. मिळालेल्या संधिचा फायदा घेत मुग्धा माझ्याजवळ आली आणि म्हणाली,

"मला माहितिये तुला काय झालय."
"काय?" मी विचारलं.
"तुला ’लवेरिय’ झालाय." एवढ म्हणून तीने हसत हसत तेथुन पळ काढला.

का कोणासठाऊक पण नकळत माझ्याही ओठांवर हसू होतं. घडलेला प्रसंग सतत डोळ्यासमोर येत होता. किती सहजतेने मुग्धाने माझ्याबद्दलच्या स्वतःच्या भावना मला बोलून दाखवल्या याच खरच कौतुक वाटत होतं. या प्रकारावरून एक गोष्ट तरी स्पष्ट झाली की ती serious  आहे.

असेच दोन-चार दिवस निघुन गेले. मी घडलेल्या आणि घडत असलेल्या प्रकारावर पुर्ण विचार करून माझा निर्णय मनाशी ठरवून टाकला. मला एकट्याला गाठून मुग्धा परत माझ्या समोर आली.
"मग?" तिने प्रश्न केला.
"मग? काय मग?" मीही थोडा घाबरूनच होतो.
"अरे मंदा! काय ठरवलस?" तीने तिच्या नेहमीच्या style मधे कपाळाला शंभर आठ्या देऊन विचारलं.
"कशाच?" मीही आता थोडा भाव खात होतो.
"उगाच भाव खाऊ नकोस. नीट उत्तर दे. तुझा काय reply आहे?", आता ती थोडी चिडली होती.
"कशाचा reply? मला काही कळत नाहिये तु नेमकं काय बोलतियेस?" मी मुद्दामुन काही कळत नसल्याचा आव आणत होतो.
"ठिक आहे. तुला मी आवडत नाही असं मी समजते. And yes. Sorry for that day. मी माझ्या मनात जे होतं ते बोलून गेले. मला तु आवडतोस आणि तुला मी कितीही आवडत नसले तरी तु मला कायम आवडणार. I will love you till I die".

ती धडाधड बोलतच सुटली. आजूबाजूचे लोक ऐकतील वगैरेची तिला अजिबात चिंता नव्हती. मलाही समजत नव्हते की मी हसू, की तिला शांत करू की अजून "innocent" असल्याचा आव आणू. सगळ बोलून झाल्यावर उत्तराच्या अपेक्षेने ती माझ्याकडे बघत होती. मी "innocent" असल्याचाच आव आणून तिच्याकडे बघत उभारलो.

"अरे मंदा बोल. हो किंवा नाही. सरळ सांग!" थोड्या वरच्या आवाजातच ती बोलली.
"अगं पण कशाबद्दल हो कि नाही? ते तरी सांग" मी पुन्हा तिची कळ काढली.
"हेच की मी तुला आवडते की नाही. Tell me, Do you love me or not? Yes or no. लवकर सांग."
मी दीर्घ श्वास घेतला, तिच्या डोळ्यात डोळे मिळवले, एक छोटसं smile दिलं आणि माझं उत्तर दिल,

"हो. Yes! I love you too!"

माझे हे शब्द ऐकताच तिच्या डोळ्यात पाणी आलं. आजूबाजूची कसलिही चिंता नकरता तिने मला गच्च मिठी मारली. अचानक घडलेल्या या अनपेक्षित प्रतिक्रियेने मी थोडा बिथरलो पण तिला झालेला आनंद मला इतर गोष्टींपेक्षा जास्त महत्वाचा होता.

======================================================================================

मी आणि तु कथेचा हा भाग कसा वाटला हे मला नक्की कळवा.

तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,

-अद्वैत कुलकर्णी

मी आणि तु ....(भाग ५)

"आज्या आज तुझी वहिनी आली नाही वाटतं?", मी हळूच आज्याला डिवचलं. त्याला थोडावेळ लागला समजायला पण नंतर त्याच्या लक्षात आलं की मी "सारिका" बद्दल विचारतोय. 

"नाही", त्यानं डोळे वटारून मला उत्तर दिलं.

मुग्धाही होतीच आमच्यासोबत. आता बरेच दिवस झाले होते आम्ही सगळे एकत्र होतो. त्यामुळे अशा गमती-जमती आमच्यात चालायच्या. पण ही चेष्टा बहुदा मुग्धाला आवडली नाही. तिनेही माझ्याकडे रागाने एक नजर टाकली.

तेवढ्यात मिहीरने नोटिस बोर्डवर exam schedule लागल्याची बातमी सांगितली. Engineering मधली पहिली exam असल्याने आम्ही सगळे excited पण होतो आणि nervousही.

बघता-बघता PL सुरू झाली. PL म्हणजे जरी Preparation Leave असली तरी ती Engineering मधला सुवर्णकाळ मानली जाते. या दिवसांत "Preparation" कमी "Leave" जास्त असते. निवांत झोपणे, सिनेमे बघणे, क्रिकेट खेळणे आणि कधी कंटाळ आलाच तर अभ्यास. असा हा आमचा दिनक्रम सुरू होता. PL असल्यामुळे कॉलेजला जाऊन जवळ जवळ २० दिवस झाले होते. आम्ही मुलं जवळ जवळ राहायचो त्यामुळे मुग्धा सोडली तर आम्ही सगळे रोज भेटायचो. पण तिला भेटुन बरेच दिवस झाले होते आणि तिला आम्ही कोणी भेटलो नव्हतो, त्यामुळे तिला कसे वाटत असेल याची कल्पना आम्हा कोणालाही नव्हती. किंबहुना आम्ही तर जणू तिला विसरलोच होतो.

Exam च्या ४ दिवस आधी Hall Ticket घेण्यासाठी कॉलेजला जायचा योग आला. कमानितुन आत जातो तोच मुग्धा आम्हाला दिसली. बहुदा बराचवेळ आमचीच वाट पाहात होती. आम्हाला बघुन झालेला आनंद तिच्या चेहर्‍यावर साफ दिसत होता. Hi-fi झाल्यानंतर तिने एक जोरदार फटका माझ्या हातावर मारला. मला काही समजायच्या आत रोह्या अन आज्यालाही प्रसाद मिळाला.

"तुम्ही मला विसरलात किनी?" तिने बॉम्ब टाकला.

"खर सांगा. १५-२० दिवस झाले भेटुन. कोणालाच आठवण नाही ना झाली माझी?" तिने पुन्हा जाब विचारला.

"अग तसं नाही. खरतर विसरलेलो तसे, पण तुला आत्ता बघितल्यावर परत आठवण झाली", मी हळूच तिची खोड काढली.

चेहर्‍यावर आलेलं हसू दाबत, "अजून मी चिडले आहे"चा आव आणण्याचा निष्फळ प्रयत्न करत तिने पुन्हा मला एक जोरात फटका लावला. Hall ticket घेतल्यानंतर आम्ही कॅंटिनला चहा घ्यायला गेलो.

"ए यार कोणितरी मला Basic Mechanical Engineering शिकवारे. मला काहिच झेपत नाहिये", मुग्धा तोंडाचा चंबु करून बोलली.

"अगं खुप सोप्प आहे. Physics च्या पेपरवेळी मी तुला माझ्या नोट्स देतो.", रोह्या बोल्ला.

"रोह्या ही गद्दारी? तु कधी नोट्स काढल्यास?" मी रागाने रोह्याला विचारलं आणि सोबत आज्याचीही साथ मिळाली.

"तुम्ही तो कुठला डब्बा ’ओम शांती ओम’ बघायला गेला होतात ना, तेव्हा.", रोह्यानं जोरदार उत्तर दिलं.

"ए वॉव. कसा आहे रे सिनेमा. मलाही बघायचा आहे.", मुग्धा बोलली.

"घ्या. तुम्ही सगळे एकसारखेच. अरे ४ दिवसावर exam आली आहे आणि सिनेमांवर काय बोलताय? बोलायचय तर First Law of Thermodynamics वर बोला किंवा Stress-strain वर बोला.", रोह्या त्रासिक आवाजात बोलला.

"ए रोह्या. एबग. माज्या फुडं तुज़ा नंबर आहे. कायपन झालं तर मला exam मदे दाखवायचं" आज्यानं रोह्याला तंबी दिली.चहा-नष्टा घेऊन आम्ही आपापल्या घरी परतलो.

रोह्यासारखा "शिक्षक" असताना आम्हाला exam मधे काहीच अडचणी आल्या नाहीत. पेपरच्या आदल्या रात्री रोह्या आम्हाला आमच्या आग्रहास्तव "Passing" पुरतं सांगायचा. आणि मग आम्ही आमच्या बुद्धीच्या जोरावर तिखट-मीठ, मिर्चमसाला टाकून उत्तर लिहून यायचो. Seniors नी सांगितलेला एकच गुरूमंत्र आम्ही लक्षात ठेवलेला, "भावांनो. आपल्या युनिव्हर्सिटीत मार्क मजकुराच्या 'लांबी X रूंदी ’ वर मिळतात. जेवढ लिहिता येइल तेवढ लिहा. नसेल माहित उत्तर तरी जे माहितिये ते लिहा. Be creative!".

बघता बघता exam संपली अन results ही लागले. अपेक्षेप्रमाणे रोह्याने टॉप केले आणि आमचा सगळा ग्रुप चांगल्या गुणांनी पास झाला. आम्ही TTMM म्हणजेच "तुझं तु, माझं मी" तत्वावर एक छोटिशी पार्टीही केली.दिवस मस्त सुरू होते. चेष्टा मस्करीही सुरू होती. या सगळ्यात मुग्धा मात्र विचित्र वागू लगली होती. बाकी कोणी एखाद्या मुली बद्दल काही छान बोललं, comment केली तर ती हसत घ्यायची, पण तेच मी बोललो तर माझ्याकडं रागाने बघायची आणि कधी कधीतर जोरात मारायचिही.

हा तिच्यातला बदल बहुतेक आज्या अन रोह्याच्या लक्षात आला असावा. असकाही घडलं की ते दोघे माझ्याकडं बघुन "खट्याळ" हसायचे. मलाही थोडं विचित्र वाटायच पण कारण काही कळत नव्हतं. असं बर्‍याचदा घडल्यानंतर एकदा मात्र माझं डोकं सटकलं.

"आई शप्पत. आज्या बघं तुझी वहिनी आज कसली मस्त दिसतिये", मी नेहमीच्याच पद्धतिने त्याची खोड काढली. आणि अपेक्षेप्रमाणे मुग्धाने मला जोरात फटका मारला. आज मात्र मी चिडलो.

"काय ग तुझ दरवेळी? माझ्यावरच का कायम चिडतेस? हे बाकिचे बोलतात, comment करतात तेव्हा तु काही बोलत नाहीस. उलट हसतं घेतेस आणि मी कधी काही बोललो तर चिडतेस अन मारतेसही. काय आहे हा प्रकार?", रागाच्या भरात माझा आवाज कधी चढला माझं मलाच समजलं नाही. माझ्या या अनपेक्षित reaction मुळे मुग्धाच्या डोळ्यात एकदम पाणी आलं अन ती तिथुन निघुन गेली.

मिहीर तिला थांबवायला, तिची समजुत काढायला तिच्या मागं धावला. बाकी आज्या, रोह्या आणि सौर्‍या माझ्याकडे रागाने बघत होते.

"माझ्याकडं काय बघताय. माझं काय चुकलं सांगा यात. चायला दरवेळेचं आहे. हे" मी आजुन माझं बोलण संपवायच्या आत आज्या बोल्ला,

"ए नळकांड्या. पहिले गप बस. तु तिला सगळयांसमोर चिडून बोल्लास हे तुज चुकलं. शांतपने पन सांगु शकला असतास. आनि तुझ्या नसलेल्या बुद्धीला जरा चालव आनि स्वतःलाच विचार की ती तुलाच का असं करत असेल ते.", एवढं बोलुन तिघेही निघून गेले. मी मात्र कारणं शोधत तिथेच बसलो.

दुसर्‍या दिवशी मी थोडा उशीरा कॉलेजला गेलो. लांबुनच मी ग्रुपमधे मुग्धाला पाहिलं. नेहमी सारखी ती हसत खेळत नव्हती. माझं मलाच वाईट वाटल. मी धाडस केलं अन सगळ्यांसमोर तिची कान धरून माफी मागितली. प्रसंगी कान धरून दोन उठा-बशा पण काढल्या आणि ती हळूच हसली.

मी तिला बाजूला बोलावलं,

"मुग्धे सॉरीकी गं. खरच मला तुला दुखवायच नव्हत"

"It's okay रे. होतं कधी कधी"

"पहिले सांग मला माफ केलस की नाही"

"जा बाळा. मी तुला माफ केलं. जी ले अपनी जिंदगी" असा डायलॉग टाकून ती नेहमीसारखी हसू लागली. तिला परत हसताना पाहून मलाही बरं वाटलं.

"बर आता मला सांग की तु अशी का वागत होतीस. I mean की माझ्या बोलण्यावरच तु चिडायचीस. असं का?"

"तुला खरच नाही कळालं आजुन की तु तसा बनाव करतोयेस?"

"खरचं नाही कळालं मला. काल स्वतःला प्रश्न विचारून विचारून वेडा झालो पण तु माझ्या बाबतीत एवढी possessive का आहेस हेच कळेना"

"आता तुला कसं सांगू. खरच मंद आहेस तु."

"अगं बोल ना. नाहितर आजपण झोप नाही येणार मला"

"अरे मंदा. मला तु आवडतोस. I Love You".

--------------------------------------------------------------------------------

(दुसर्‍या दिवशी)

"अरे रोहित. विकी कुठय?" मुग्धाने विचारलं.

"अग काय झालय त्याला काय माहित. काल तुझ्याशी बोलल्यानंतर जो गायब झाला तो सरळ रूमवर जाऊन झोपला. काल पासून तापाने फणफणलाय. डॉक्टरकडे पण जायला तयार नाही. खुपच ताप होता काल. त्याला एक क्रोसिन देऊन झोपवलाय. दुपारी जाऊन बघुन येइन परत बर आहे का ते. नाहीतर डॉक्टरकडे घेऊन जाईन. बर ते सोड, मला सांग काल काही बोलला का तो तुला? म्हणजे बरं नाही वाटत वगैरे?"

"नाही रे. आमच बोलणं झाल्यानंतर तो निघून गेला"

"मी पाहिलयं त्याला तुमच बोलनं झाल्यावर फास्टात जाताना. काय बोल्लीस त्याला?" आज्याने रागाने मुग्धाला जाब विचारला.

"अरे काही नाही. माफी मागितली त्याने. मी माफ केलं. बस्स एवढच बोलण झालं "

======================================================================================

मी आणि तु कथेचा हा पाचवा भाग कसा वाटला हे मला नक्की कळवा.

तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,

-अद्वैत कुलकर्णी

मी आणि तु ....(भाग ४)

आता जवळ जवळ वीस-एक दिवस झाले होते कॉलेज सुरू होऊन. नव-नविन ओळखी होत होत्या. नवे मित्र आणि काही मोजक्या मैत्रिणी झाल्या होत्या. त्या मोजक्या मैत्रिणींत सारिकाही होती. आम्हा दोघांना बोलताना कधी आज्याने पाहिलेच तर त्याचा चेहरा रागाने लालबुंद व्हायचा आणि मीही मुद्दामुन त्याला दिसेल अशा वेळीच तिच्याशी बोलायचो.

दिवस पावसाळ्याचे होते. रोज नचुकता पावसाची हजेरी असायचीच. त्यादिवशी मी थोडा उशीरा उठलो. त्यामुळे वेळेत तयार होता आले नाही. आज्या-रोह्याची इ्च्छा नसतानाही मी त्यांना पुढे जाण्यास सांगितलं. मी नेहमी प्रमाणे सगळं आवरलं आणि कॉलेजला जाण्यास निघालो. आज नेहमीपेक्षा अर्धातास उशीर झाला होता. पहिले लेक्चर चुकणार यात काही शंकाच नव्हती. त्यामुळे मी कोणतिही गडबड न करता वाटेला लागलो. टमटम केली आणि कॉलेजच्या दारात आलो. तिथुन मुख्य कॉलेज बरचं आत होतं. मुख्य कमानितुन आत प्रवेश करणार तोच प्रचंड पाऊस पडायला लागला. मी पटकन आडोसा घेतला आणि पावसाची सर कमी होण्याची वाट बघत उभारलो. पावसाची तीव्रता एवढी होती की १० फुटावरचं पण स्पष्ट दिसत नव्हतं. रस्त्यावर तसं कोणीच नव्हतं. चार चाकी गाड्या सोडल्यातर रस्ता पुर्ण मोकळा होता. तोच एक मोरपंखी चुडीदार घातलेली एक मुलगी छत्री सावरत कमानितुन आत जाताना दिसली. पावसामुळे तिचा चेहरा काही स्पष्ट दिसला नाही पण नाजुक बांध्याची ती, आडोशाला उभारलेल्या सर्वांच लक्ष मात्र वेधुन गेली.

थोड्यावेळाने पाऊस थांबला तसा मी कमानितुन आत कॉलेजकडे निघालो. आधीच झालेला उशीर अन त्यात पावसामुळे गेलेला वेळ मला महागात पडला. माझे दोन लेक्चर चुकले होते. स्वतःच्या आळशीपणाला शिव्या देत दुसरे लेक्चर संपण्याची वाट पाहात कँटिनमधे बसलो. दुसर्‍या लेक्चर नंतर १५ मिनिटाचा ब्रेक असतो तेव्हा कॅंटिनमधे आम्ही नेहमी चहा घ्यायचो, त्यामुळे आज्या-रोह्याची वाट बघत एक एक घोट चहा पित बसलो. दोघांनी आल्या आल्या माझ्यावर शिव्यांचा भडीमार केला. नवले सरांचं महत्वाचं लेक्चर चुकवल्याची शिक्षाच होती ती. दोघांना चहा पाजला आणि आम्ही तिघे वर्गात येऊन बसलो.

पुढचं लेक्चर झालं तसं हजेरी सुरू झाली. नेहमी प्रमाणे टिचरनी "मुग्धा परांजपे" पुकारलं. पण आज चक्क नवल घडलं. जवळ जवळ २० दिवसांत पहिल्यांदा मागुन "प्रेसेंट सर" असा छानसा नाजुक आवाज आला. अख्खा वर्ग मागेवळून तिच्याकडं बघु लागला. आज  २० दिवसांनी "मुग्धा परांजपे" या क्लासमधे पधारल्या होत्या. मी ही या "बाईंच" दर्शन घ्यावं म्हणून मागे वळून पाहिलं तर ती तीच होती. मोरपंखी चुडीदार वाली. थोडी सावळी पण रेखीव चेहरा, नाजूक बांधा पण सोज्वळ पेहराव. अख्खा वर्ग तिच्याकड बघत होता त्यामुळे ती थोडी बिथरली. तेवढ्यात टिचरचा आवाज आला, "मिस परांजपे. तुम्ही माझ्यासोबत प्रिंसिपलकडे चला. कारण तुम्हाला माहिती आहेच तरिसुद्धा सांगतो. तुम्ही गेले २० दिवस गैरहजर होता. युनिव्हरसिटीच्या नियमानुसार तुम्हाला कदाचित परिक्षेस बसता येणार नाही. त्यामुळे तुम्ही माझ्यासोबत चला. प्रिंसिपल मॅडमशी आपण बोलू आणि योग्य ती कारवाई करू." सरांच्या खणखणीत आवाजातल्या सुचनेवर "यस सर!" असा नाजूकसा आवाज अगदी विचित्र वाटला. राहिलेली हजेरी घेऊन सर वर्गाबाहेर पडले तशी मुग्धा परांजपे त्यांच्या मागे मागे निघाली. ती बाहेर जाताच अख्ख्या वर्गात कुजबुज सुरू झाली. खुद्द मुग्धा परांजपेला जेवढी काळजी नसेल तेवढी काळजी हे लोक करत होते. "आता तीच काय होणार" किंवा "बिचारी परिक्षेला नाई बसू शकणार" किंवा "बरोबरचे. आम्ही काय येडे आहे होय, पहिल्या दिवसापासून attend करायला" वगैरे वगैरे गोष्टी कानावर पडायला लागल्या. यासर्वांत कुठेतरी मी ही होतो. मलाही का कोणास ठाऊक पण "तीचं काय होणार?" या प्रश्नाने बैचेनी होत होती.

थोड्यावेळाने ती आली. चेहरा तसा normal वाटत होता, त्यामुळे नक्की काय झाले असावे याचा काही अंदाज लागत नव्हता. पुढच लेक्चर झालं तसा "लंच ब्रेक" झाला. आम्ही तिघं आणि नवे २ मित्र असे पाच लोक एकत्र कॅंटिनमधे जेवायला बसलो. आमच्या आजच्या "महाचर्चेचा" विषय "मुग्धा परांजपे"च होता. प्रत्येकजण तिच्याबद्दल स्वतःच मत मांडत होता. मी फक्त ऐकायच काम करत होतो. बोलता बोलता सगळे एकदम शांत झाले. मला काही कळायच्या आत मुग्धा परांजपे माझ्या समोरच्या खुर्चीवर येऊन बसली. नुसती बसली नाही तर आल्या आल्या आम्हा सगळ्यांना "हाय गाईज" सुद्धा म्हणाली. मला तर काय कराव कळालच नाही. माझा घास घेतानाचा हात तसाच तोंडात होता आणि तेही मला तेव्हा कळालं जेव्हा ती माझ्याकडं बघून हसून म्हणाली

"अरे तोंडातला हात बाहेर काढलास तरी चालेल. आता मोठा झाला आहेस. हा हा हा".

मी थोडा लाजलो आणि पटकन हात बाहेर काढला. तेवढ्यात ती पुन्हा बोलली,

"I hope you guys don't mind if I join you for lunch."

आधीच आमचे इंग्रजीचे वांदे. आणि त्यात ही बया फाड-फाड इंग्रजी झाडत होती. नेमकं ती काय म्हणाली हे कळायच्या आत आज्या बोल्ला,

"येस येस. शुअर शुअर"

आम्ही चौघंही आज्याकडं आश्चर्याने बघायला लागलो. रोह्या बोल्ला असता तर एकवेळ ठिक आहे पण आज्या?

हे सगळ पचवतो तोच ती पुन्हा बोल्ली

"Actually I had Jaundice. So I was not there for almost a month. I hope I haven't missed a lot of syllabus."

त्यावर पुन्हा आज्या बोल्ला,

"येस येस. शुअर शुअर"

हे उत्तर ऐकल्यावर आज्या सोडला तर आम्ही सगळे पोट धरून हसलो. 

"आयला आगोदर इंग्लिश काय झेपत नाय, त्यात ओळख ना पाळख या मॅडम येऊन इंग्लिश झाडाल्यात. मग म्हटलं आपन पन जरा ट्राय मारू", आज्या केविलवाणा चेहरा करून बोलला.

"हा हा हा. It's okay re. असो. मी मुग्धा परांजपे. नाशिकहून आले."

"हाय मुग्धा. मी विक्रम सगळे मला विकी म्हणतात. हा रोहीत, हा सौरभ, हा मिहीर आणि हे आमच्या मंडळाचे खंबीर कार्यकर्ते श्री आजित राव." मी आमच्या ग्रुपची ओळख करून दिली तसा पुढचा प्रश्न विचारला,

"तु नेमकी आमच्या ग्रुपकडे कशी आलिस? I mean वर्गात जवळ जवळ ७० लोक आहेत मग इकडे कशी?"

माझा प्रश्न संपतो ना संपतो तोच ती बोलली,

"अरे कॅंटिनला जेवायला म्हणून आले अन माझं नाव ऐकू आलं. म्हणून बघितलं तर तुम्ही माझ्यावर बोलताहात हे कळालं. कोणितरी आपली काळजी करतय असं कळाल्यावर थोडं छानं वाटलं. म्हणून लगेच तुम्हाला येऊन join झाले. आवडलं नाही का?"

"अगं तसं नाही. कृपया गैरसमज नको. आमच्या ग्रुप मधे तुझं स्वागत आहे! बोल काय घेणार. आज आमच्या सगळ्यांकडून तुला ट्रिट."

तर ही अशी आमची ओळख झाली मुग्धा परांजपेशी. थोडी "बिनधास्त" स्वभावाची पण समजुद्दर. अगदी पहिल्या भेटितच आम्हाला ती आमची एखादी खुप जुनी मैत्रिण असल्यासारखी वाटू लागली. काही लोकं खुप मोकळ्या स्वभावाचे असतात त्यातलीच एक ही मुग्धा परांजपे.

===============================================================================
मी आणि तु कथेचा हा चौथा भाग. पहिल्या तिन भागांना मिळालेला प्रतिसाद नक्कीच सुखद होता. बर्‍याच जणांचे कॉल आले, मेसेजेस आले. खरच तुमच्या सारखे वाचकच मला लिहिण्यास उत्स्फुर्त करतात. हा भाग कसा वाटला ते नक्की कळवा. आवडलाच तर "शेअर" किंवा "+१" नक्की करा.
तुमच्या अभिप्रायाच्या प्रतिक्षेत,
-अद्वैत कुलकर्णी