२८ ला रात्री १० ला मामाकडे पोहोचलो. रिक्षावाल्याने गंडवण्याचा प्रयत्न केला पण आधिच सावध असल्याने त्याचा इरादा मी हाणून पाडला! :D जेवण वगैरे आटोपल्यावर मामा म्हणाला "तुला ९:३०लाच जावे लागेल. खुप गर्दी असते! नंबर लवकर मिळाला तरच काम होईल. नाहितर पुन्हा दुसर्‍या दिवशी जावे लागेल." दुसर्‍या दिवशी "महाशिवरात्री" होती. त्यामुळे ऑफिसला सुट्टी. आणि ३ तारखेपर्य़ंत थांबणे मला शक्य नव्हते! त्यामुळे १ तारखेला सकाळी ९:३० ला रिक्षाने पासपोर्ट ऑफिसला पोहोचलो. जाताना वाटेत पुण्याची सकाळ पाहिली. सगळीकडे गडबड, कलकलाट, गाड्या, चिल्ली-पिल्ली कोंबून भरलेल्या रिक्षा, नोकरदार वर्गांचे त्रासलेले चेहरे, बापरे! इथे राहणे माझ्यासारख्या गावातून आलेल्याला पटतच नाही. आपण बरे नि आपले गाव बरे! :)
रिक्षातून उतरल्यावर ती पासपोर्ट ऑफिसची बिल्डिंगबघून एक गाणे आठवले, "खन से जो टुटे कोई सपना, जग सुना सुना लागे..." :D काय राव! काय ती अवस्था! इतक्यात आत डोकाउन पाहिले! अबबब...! मारुतीच्या शेपटा एवढी ती रांग. अंदाजे ३००-४०० लोक होते तिथे. ९:३० ला ही अवस्था तर १० नंतर काय होत असेल याची कल्पना करून अंगावर काटा आला. आत गेल्यावर दिसले किती ते दारिद्र्य. तोपर्य़ंत मी जी काही "पासपोर्ट ऑफिस"ची कल्पना केली होती ती पार चिंध्या झाली! २-४ रांगांत लोक उभे होते. कोठे उभाराहावे ते कळेना म्हणून तिथल्या एका भारदार मिश्याच्या सेक्युरिटी ऑफिसरला विचारले तर तो हिंदीतुनच बोलू लागला. मी तरिपण मराठीच बोलत होतो कारण आमचं हिंदी म्हणजे "वो समुद्रमे पड्या और पोहके काठपर आया" या लेवलचे. पण गडी हिंदी काही सोडेना. म्हणून दुसर्‍या गार्डला विचारले तर तो पण हिंदीच. झालं! डोक्यात "मनसे"पणा संचारला पण मला गरज होती म्हणून मोडकं तोडक हिंदी बोलून रांग विचारली. जे नको होते तेच झाले. त्याने तिथल्या सगळ्यात मोठ्या "इंक्वायरी" रांगेकडे बोट केले.
नशिबाला दोष देत गप उभा राहिलो तिथे. अंदाजे माझ्यापुढे ६०-७० लोक असतिल. एक अर्धा तास उभा राहिलो; तेवढ्यात काही पुणेरी लोकांचे "सुसंवाद" सुरू झाले. विषय होता रांगेतली त्यांची जागा. मी सरळ दुर्लक्ष करत मोबाईल खेळत बसलो. तेवढ्यात एक गार्ड लाईन सरळ करायला आला. मी तोपर्य़ंत आणलेली कागदपत्रे आणि पत्रात सांगितलेली कागदपत्रे यांची वारंवार तपासणी करत होतो. तेवढ्यात त्याने माझ्या हातातले पत्र पाहिले आणि म्हणाला "आप इधर क्यो खडे हो? वाहासे डाइरेक्ट अंदर जाओ". आणि एक आनंदाचा धक्का! झपकन सगळी कागदपत्रे बॅगेत कोंबली आणि ते पत्र तिथल्या गार्डला दाखवून सरळ आत गेलो. छान वाटत होतं. कारण नंबर येऊ पर्यंत निदान ११ तरी वाजलेच असते.
जेवढी लोकं बाहेर होती तेवढीच किंबहुना जास्तच लोकं आत होती. सगळीकडे गरम होत होते. आतल्या गार्डने मला एका रांगेत क्रमाने बसायला सांगितले. जवळ जवळ अर्धातास झाला तरी ते साहेब आले नव्हते. साधारण ११च्या सुमारास साहेब आले. मग एक-एक करत करत ११:३० वाजता मी आत केबिनमध्ये गेलो. त्यांना ते मला आलेले पत्र दिले आणि सांगितलेली कागदपत्रे काढूपर्यंत त्यांनी ते पत्र मला परत दिले आणि म्हणाले "१० नंबर काउंटरवर कागदपत्रे सबमिट करा". मला थोडे नवलच वाटले. त्यांनी ते पत्र पाहिले तरी का? याची शंका होती पण कदाचित त्यांना सवय असेल असे मानून मी केबिनच्या बाहेर पडलो. आणि ते बरोबरच असणार. कारण दररोज माझ्यासारखे पत्र आलेले ढिग लोक निःश्चितच येत असणार.ते ऑफिस म्हणजे अक्षरश: खुळ्यांचा बाजार वाटत होता! काय ती गर्दी, ते "सुसंवादा"चे आवाज. त्यातुन वाट काढत १० नंबर काउंटर शोधत पुढे जात होतो. पण तिथे तर फक्त ८च काउंटरस होती.
क्रमश:
लगे रहो बच्चे.....लिहित रहा....मस्त ...
ReplyDelete